Μητρική ανταπόκριση (η συνέχεια)

Κατά τις 3 το μεσημέρι σηκώνομαι να πάω τουαλέτα. Οπότε σπάσαν τα νερά, κατά το κοινώς λεγόμενο ή έγινε αυτόματη ρήξη των υμένων του αμνιακού σάκου, για να μη μας πουν και ανίδεους. H φάση με τα νερά είναι μια τελευταία φάρσα της Μητέρας Φύσης πριν γίνεις μητέρα. Γιατί είναι πράγματι γελοίο να βλέπεις μια λίμνη κάτω από τα πόδια σου και να μη ξέρεις από πού σού' ρθε. Η μήτηρ μου φρόντισε να ειδοποιήσει τις μαίες σχετικά. Με έβαλαν στο εξεταστήριο, κάλεσαν το γιατρό που με παρακολουθεί και αρχίσαμε πάλι: κολπική εξέταση (επώδυνη), καρδιοτοκογράφημα (ανώδυνο). Ο γιατρός ζήτησε από τη μαμά μου να καθίσει να μου κάνει παρέα για ένα 20λεπτο ώσπου να δώσει αποτελέσματα ο καρδιοτοκογράφος. Και τότε άρχισαν οι πόνοι. Κάθε 5' ένιωθα κάτι βαρύ να συστρέφεται στο υπογάστριό μου για περίπου 30''. Με την ευκαιρία προκηρύσσω διαγωνισμό για την ακριβέστερη και γλαφυρότερη περιγραφή των ωδίνων του φυσιολογικού τοκετού: όποια καταφέρει να το περιγράψει σωστά θα κάτσω να με αφήσει έγκυο εκ νέου! Εγώ καταθέτω τα όπλα. Οι πόνοι της γέννας είναι απερίγραπτοι.

Έχω κάνει μια μικρή διαστολή και με μεταφέρουν στο μαιευτήριο. Μια ομορφούλα νοσηλεύτρια με βοηθάει να γδυθώ, ξυρίζει την θύρα του εμβρύου μου, μου κάνει κλύσμα και μου ζητάει να κάνω ένα ντουζάκι. Οι πόνοι συνεχίζονται με μειωμένη όμως την περίοδο χαλάρωσης. Τώρα έχω πόνο κάθε 3'. Μετά το ντους είμαι έτοιμη για την αίθουσα του τοκετού. Ένα δωμάτιο εξοπλισμένο με λογής λογής μηχανήματα και καταπληκτική θέα στην πόλη, την πόλη που γεννήθηκα, που μιλάει, γελάει, ανάβει τα φώτα της, κινείται, κλαίει, ηρεμεί κι εγώ γεννάω. Αναπνέω σα τρενάκι, τσαφ-τσουφ, όσο κρατάει ο πόνος. Μαίες πάνε και έρχονται, με καλωδιώνουν, μου δίνουν συμβουλές, μου απαγορεύουν να πιω νερό. Και τι δε θα' δινα για μια γουλιά νερό. Ζητάω τον άνδρα μου. Αρνούνται. Μα έχει μαζί του το Evian, φέρτε τον μέσα. Τι είναι αυτό; Ιαματικό νερό, έλα φέρτε τον. Σε λίγο έρχεται η αγάπη μου φορώντας το πράσινο αραχνοΰφαντο πουκάμισο που φοράω κι εγώ. Μέσα στον πόνο μου μπόρεσα να διαπιστώσω πόσο ταιριάζει με τα πράσινα μάτια του. Με ψεκάζει με το Evian, μου κρατάει το χέρι και χρονομετράει. Ο πόνος έχει ενταθεί πολύ. Εκείνα τα ατελείωτα 30''... Κλείνω τα μάτια και όπως αναπνέω, τσαφ-τσουφ, φαντάζομαι πως πρέπει να φτάσω κολυμπώντας στο νησάκι απέναντι. Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα. Έχεις 10'' ακόμα, τον ακούω να μου λέει.Έφτασα! Πάλι 3' ηπιότερου πόνου και ξανά. Ώσπου φτάσαμε στο 45'' πόνος, 45''χαλάρωση. Ή κάπως έτσι.
Κατά τις 7 το απόγευμα νιώθω πως θα τα κάνω πάνω μου. Μια καλή γυναίκα μου λέει "κάν'τα!" "μα..." "εμείς θα τα μαζέψουμε!" Ντρέπομαι πολύ. Διώχνουν το σύντροφό μου. Έχουμε μπει στο στάδιο εξώθησης. Έχω χάσει την ψυχραιμία μου. Φωνάζω, εκλιπαρώ για βοήθεια, λέω ασυναρτησίες, γελάνε όλοι με κάτι που είπα, έρχονται κι άλλες μαίες, τσιμπάω το χέρι μιας από αυτές επειδή πίεζε πολύ τον κόλπο μου και με πόναγε, τσακωνόμαστε ελαφρώς, ο γιατρός μου μπαινοβγαίνει, έρχονται τρεις ακόμα συνάδελφοί του, έχω στο πλευρό μου 4 γιατρούς, 2 μαίες και 1 νοσηλεύτρια. Το όλον επτά.

Σκίστηκα στα δυο. Χωρίς επισκληρίδιο, χωρίς να στερήσω τον εαυτό μου από τη μόνη γενναία πράξη της ζωής μου: να φέρω στον κόσμο το παιδί μου όσο γίνεται πιο φυσιολογικά. Αλίμονο, δεν ανήκω στη γενιά των γυναικών που πολύ θα τό 'θελαν να γεννούν με λέιζερ, μη στραπατσαριστεί το μέικ απ και ξεφύγει καμιά τρίχα ρέμπελη από τη λακ.

Στις 20.45 είχα γεννήσει την κόρη μου.

Τη στιγμή που γύρισα και την κοίταξα, γυμνή, τυλιγμένη σε μια βλέννα, μεγαλούτσικη, να κλαίει γοερά ξέχασα ό,τι είχα περάσει, και πέρασα μια για πάντα στην Μητρότητα.

Αφού την σκούπισε η καλή μαία, την τύλιξε σε κάτι πανιά και μου την έδωσε να τη δω. "Τι άσχημο που είναι!" είπα γελώντας, ευτυχισμένη μέχρι σκασμού. Γελάνε πάλι. Οι γιατροί με ράβουν. "Πώς πάει το κέντημα; Τελειώνουμε;" τους ρωτώ. Γελούν. "Τι ώρα γέννησα, κορίτσια;" "8.15" μου απαντούν. "Α, ΟΚ. Για να βρούμε τον ωροσκόπο της μικρής". "Τι ζώδιο είσαι εσύ;" "Δίδυμος", "Εγώ Υδροχόος. Ο άντρας σου;" μου απαντά η όμορφη νοσηλεύτρια. Κουβέντα κομμωτηρίου, ενώ οι δυο άντρες μαιευτήρες κεντούν σαν παρθένες σε ποίημα του Κώστα Κρυστάλλη. Η μικρή μου την ίδια ώρα επιδεικνύεται στο σόι της και η καλή μαία τσεπώνει επάξια το μπαξίσι της. Μου την ξαναφέρνουν. Το κεφάλι της είναι ταλαιπωρημένο, τα ματάκια της πρησμένα. Το παιδί μου μοιάζει με alien. Είναι υπέροχη! Στέλνω sms σε μερικούς φίλους: "Απόψε έγινα μαμά :) " Κάποιοι μου τηλεφωνούν. Όταν τους λέω πως ακόμα είμαι μες στο "χειρουργείο" πανικοβάλλονται, με επαινούν. Σοκάρονται.

Σύντομα με παραλαμβάνει μια τραυματιοφορέας και με πηγαίνει σε ένα κρεβάτι, το ράντζο μου, για να με οδηγήσει στην κλινική. Έξω είναι συγκεντρωμένα αγαπημένα μου πρόσωπα. Τους χαιρετώ σαν -κλινήρης μεν - ηγέτης -δε- από το βάθρο του. Νιώθω σαν ηρωίδα.
Το ίδιο βράδυ θηλάζω την κόρη μου. Ή μάλλον προσπαθούμε να συνεργαστούμε. Το ίδιο βράδυ έχω γίνει μαμά. Και δεν ξέρω αν έχω υπάρξει ποτέ κάτι άλλο, κι αν ποτέ κάτι άλλο θα μπορέσω να γίνω. Είμαι μαμά...