3/12/11

VitaMini C

Τεμαχίζοντας στα δυο το εσπεριδοειδές, συνειδητοποίησα ξαφνικά, πως αρκετά διαδοχικά πρωινά του Σαββάτου στύβω πορτοκάλια προσφέροντας στην μικρή μου οικογένεια τους χυμούς τους. Με την μυρωδιά των πορτοκαλιών στη μύτη και τις φωνές του εργάτη στ' αυτιά, με την εικόνα μιας ήρεμης οικογενειακής στιγμής στα μάτια, καταλαβαίνω πως η ζωή μας πλαισιώνεται μέρα τη μέρα από πράξεις ρουτίνας, υγιεινής, φρέσκιας αλλά και τετριμμένης σαν φρεσκοστυμμένη πορτοκαλάδα, έτσι ώστε σε ένα ορίζοντα δέκα χρόνων να έχουμε αποκτήσει κι εμείς τις πολύτιμες αγκυλώσεις μας. Να έχουμε ανάγει το πρόγραμμα σε μια μικρή θεότητα που διαφεντεύει σοφά τις ζωές μας, μια προστάτιδα από την τρέλα. Η θεότητα όμως δέχεται κλυδωνισμούς. Κανείς δε ξέρει για το αύριο, κανείς ποτέ δεν ήξερε, αλλά πολύ περισσότερες οι αβεβαιότητες σωρεύονται στο σήμερα.

Έξω στο δρόμο οι εργάτες. Στο δρόμο όχι για να διαμαρτυρηθούν αλλά για να δουλέψουν. Πότε θεσπίστηκε το 8ωρο και το 5θήμερο, με όσο θόρυβο μπορεί να παράξει "το σίδερο και το αίμα", που έλεγε και ο Βίσμαρκ από διαμετρικά αντίθετη θέση, και πότε αθόρυβα καταργήθηκε. Έτσι ώστε να μη με ενοχλεί που τρεις άνδρες δουλεύουν στο δρόμο του σπιτιού μου, Σάββατο πρωί, αλλά να με ενοχλούν οι φωνές τους. Ο ένας βαστάει το ηλεκτρικό πριόνι και κλαδεύει τα δέντρα, ο άλλος δίνει ουρλιάζοντας εντολές και φορτώνει τα κλαδιά κι ο τρίτος, ο οδηγός, περιμένει στο φορτηγάκι. Θα με αναστατώνουν όσο ζω οι πολύ δυνατές ανδρικές φωνές, θα γίνω γιαγιά κι ακόμη θα ζαρώνω από φόβο στην τραχύτητά τους. Έχω συμφιλιωθεί όχι μ' αυτές αλλά με την αντίδραση που μου προκαλούν. Τα επιτεύγματα της ψυχανάλυσης. Στην πραγματικότητα τα εργατικά ντεσιμπέλ θα' ναι ένα τραύμα που με βοηθάει να πάω παρακάτω.

Βρίσκω παρηγοριά πια μόνο στην Ιστορία και τα ντοκιμαντέρ. Διαβάζω νεότερη ευρωπαϊκή Ιστορία και βλέπω ντοκιμαντέρ με εξεγέρσεις και έντομα. Στο ραδιόφωνο δεν ανέχομαι ούτε ειδησεογραφικές εκπομπές, ούτε την παθητικοεπιθετική εντεχνίλα, ούτε το απαρχαιωμένο ροκ. Ακούω Τρίτο Πρόγραμμα με τέτοια εξοικείωση σα να μεγάλωσα σε αστικό περιβάλλον που η κλασσική μουσική ήταν μέρος του ενδιαιτήματος. Στο σπίτι δεν ανέχομαι την τηλεόραση, μου προκαλεί ναυτία, όταν την παρακολουθώ για περισσότερο από μία εκπομπή, μου προκαλεί ταχυκαρδία, όταν την ακούω για αρκετή ώρα να είναι άσκοπα ανοιχτή. Κι ούτε που με νοιάζει αν νομίζεις πως γράφοντας αυτά κομπάζω.

Και παράλληλα μεγαλώνει ένα παιδί που βλέπει μόνο ένα-δύο παιδικά προγράμματα την ημέρα, έχει συνηθίσει το αυτάκι του στην καλή μουσική, ζωγραφίζει στα τρία της ανθρώπινες φιγούρες με μάτια που έχουν κόρες και βολβούς, αυτιά, μαλλιά, μύτη, στόμα, καπέλο και καμιά φορά μάγουλα. Έχουν κορμό και άκρα. Είναι ένα παιδάκι που έχει πλούσιο λεξιλόγιο, καθαρή άρθρωση, ξέρει απέξω ένα κάρο παιδικά και "μεγαλίστικα" τραγούδια. Είναι ένα παιδάκι που έχει φίλους, αγκαλιάζεται και φιλιέται κάθε πρωί με κάποιον που' ναι το ταίρι της στον παιδικό σταθμό. Είναι ένα ευφυές και χαρούμενο παιδάκι, όπως είχε παρατηρήσει ένας αυστηρός φίλος. Κι ούτε που με νοιάζει αν νομίζεις πως γράφοντάς αυτά κομπάζω.

Δεν κομπάζω. Δεν είναι αυτός ο σκοπός όσων γράφω σήμερα σαν ανοιχτό ημερολόγιο. Πάλι. Θέλω μονάχα να πω πως αν διέσχισα τη διαδρομή από την επαρχία στο εξωτερικό, κι από την εργατική-αγροτική καταγωγή στη μεσοαστική καθημερινότητα των βορείων προαστίων, χωρίς να απαρνηθώ μετά βδελυγμίας το πριν για να προσκυνήσω αμνήμων το μετά, είναι γιατί είχα την ευκαιρία. Είναι γιατί πρόφτασα να επιβιβαστώ στο όχημα της κοινωνικής κινητικότητας στις τελευταίες του διαδρομές. Τώρα, τις μέρες της οπισθοδρόμησης, θα με στοιχειώνουν όλο και περισσότερο οι Πατατοφάγοι του Βαν Γκογκ που' δα στο Μουσείο του στο Άμστερνταμ, γιατί είχα την ευκαιρία, όπως και τη ΜΟΜΑ φιλοξενούμενη στο Βερολίνο, όπως το αυστριακό μουσείο μοντέρνας τέχνης στη Βιέννη, το Κομμουνιστικό Μουσείο στην Πράγα, και τ' άλλα μουσεία στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Μαδρίτη, το Δουβλίνο, την Ελβετία, κι όλα τα μέρη που ταξίδεψα. Γιατί είχα την ευκαιρία.

Όμως η τέχνη, τα ταξίδια, οι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, γαμώτο, δεν είναι πολυτέλειες. Δεν έπρεπε να' ναι καν μια ευκαιρία που μπορεί να τύχει να αξιοποιηθεί, μπορεί και να χαθεί. Έπρεπε να είναι κοινό κτήμα όλων. Κι η έγκλιση που χρησιμοποιώ είναι βαθιά ανιστόρητη. Πότε ο αγρότης και ο εργάτης περιδιάβαινε ανάμεσα στα έργα τέχνης σα να' ταν το δικό του habitat για να το κάνει τώρα; Μα τώρα ο εργάτης που έχει δουλειά, ακόμη κι αν δουλεύει Σάββατα, αργίες, ακόμη κι αν δουλεύει ημιαπασχόληση ή απλήρωτες υπερωρίες είναι ευλογημένος. "Έχει δουλίτσα". Αυτή η υπόρρητη υπενθύμιση της υποταγής στις συνθήκες που σου διασφαλίζουν προς το παρόν, εντελώς προσωρινά, το δικαίωμα στην εργασία σε υποκοριστικό, αυτή σε συνδυασμό με την ανιστόρητη πραγματικά και πολιτικά αφελή ατάκα "καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται" συνοψίζει το θάνατο του εργατικού κινήματος, που την ώρα που το γράφω φαντάζει ήδη σαν ανέκδοτο. Οι αρχισυνδικαλιστές μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι να μεθοδεύουν την ανάδειξή τους σε βουλευτικά αξιώματα. Οι ευκαιρίες τελειώσανε. Το όχημα της κοινωνικής κινητικότητας φράκαρε και ξέμεινε από καύσιμα.

Όμως εμείς θα συνεχίσουμε να εξασκούμαστε στη χρήση μιας οικονομίστικης γλώσσας, με όρους δυσνόητους, σχεδόν ανόητους, όπως δείχνει η πράξη, θα συνεχίσουμε να ρουφάμε την υπερπληροφόρηση ακόρεστα, χωρίς να μπορούμε να την επεξεργαστούμε, την ώρα που θα εκχωρούμε άπραγοι την ιστορικότητα των ημερών στους σκιώδεις Άλλους. VitaMini C. Μικρή ζωή τρίτης κατηγορίας.

13 σχόλια:

Χαμένο Επεισόδιο είπε...

Το χειρότερο νομίζω είναι ότι μας έχουν οδηγήσει να απολογούμαστε ότι "δεν κομπάζουμε" μιλώντας για όσα μας δίνουν ευχαρίστηση. Για άλλη μια φορά εξαιρετικό κείμενο.

tanevramou είπε...

Παιδί μου μην ανησυχείς. Δεν κομπάζεις.
Είσαι απλώς μια παλιο-κουκουβάγια.
Όπως όλοι μας.
Κουκουβάου!

Prokopis Doukas είπε...

Αγαπητή Niemandrose,ένα σχόλιο στο ωραίο σου κείμενο (εκτός από την αντίρρηση για την καταδίκη της βίας - κι ας τη χρησιμοποιούν πολλοί με κουτοπόνηρο και ύπουλο τρόπο):

Πράγματι, όλα αυτά δεν είναι πολυτέλειες (θα σου επισημάνω επίσης οτι οι περισσότεροι τα άφηναν ανεκμετάλλευτα, ακόμα και στην εποχή των "παχέων αγελάδων"). Αλλά εκεί έχει καταλήξει ο δυτικός κόσμος, μετά από 30 χρόνια συντηρητικοποίησης και απολιτικοποίησης, που επέτρεψε στο άκρατο αυτό μοντέλο καπιταλιστικής ανισότητας και ηγεμονίας των αγορών να επιβληθεί. Και επίσης, μετά από ένα λυσσαλέο πόλεμο (και από τη μαξιμαλιστική και ανεδαφική αριστερά απανταχού της γης), κατά του μοναδικού συστήματος που μπορεί να είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, βιώσιμο και δίκαιο, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, τη σοσιαλδημοκρατία (που φυσικά έκανε πολλά λάθη)....

roubinakiM είπε...

"είχες την ευκαιρία" ίσως γιατί κάποιοι άλλοι εργάστηκαν γιαυτό, όπως οι εργάτες που κατόπτευες, ίσως γιατί είχες τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά, ίσως γιατί την αναζήτησες, ίσως γιατί...τίποτε μας χαρίζεται, ιδιαίτερα όσο στραγγίζουν τα αυτονόητα

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Ξερω αρκετους που ταξιδεψαν εντατικα τα τελευταια εικοσι χρονια. Αλλα πολυ λιγους που στο πλαισιο των κοσμοπολιτικων αναζητησεων τους μπορεσαν να ξεφυγουν (ή θελησαν μου φαινεται) απο τα μαγαζια των "οικων" στους κεντρικους δρομους των ξενων πρωτευουσων. Ο κοσμος δεν ειναι τοσο ιδανικα πλασμενος οπως εντεχνως παρουσιαζεται. Αν το προβλημα μας ειναι να μην στερουμεθα την τεχνη και εν γενει την ποιοτητα ζωης, οπως την εννοειτε, θα την βρισκαμε την ακρη και με πολυ λιγοτερα και χθες και σημερα και αυριο.  Τελικα βεβαια μπορει να κανω και λαθος και να μην εχω τοσο καλο δειγμα οσο νομιζω.

Οπως και ναχει ομως το πραγμα το προβλημα μας απο δω και περα μπορει θαυμασια να μην ειναι προβλημα ευκαιριων και θεσεων στο τραινο οπως φοβαστε. Οι ποροι ειναι αρκετοι. Χρειαζεται μονο να διατεθουν σωστα και προπαντων με δικαιοσυνη. Αν μας ελειπε και μας λειπει κατι ειναι πρωτιστως αυτο. Και το παραξενο ειναι οτι ακομη και σημερα αυτο ειναι που αναζητουμε λιγοτερο απο ολα. Και ξερετε γιατι; Επειδη η δικαιοσυνη ειναι υποθεση συλλογικοτητων και εμεις δεν ειμαστε μια απο αυτες. 

costinho είπε...

ευχαριστούμε!

που είχες, και έχεις ακόμα, την ευκαιρία. :)

apologia pro sua vita είπε...

Μμ. Όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά σε μπαρ (αφού στο θέατρο δεν έβρισκα πια) η μάνα μου έβγαλε φλύκταινες.

Την καταλαβαίνω. Ήμουν το παιδάκι μιας μικροαστικής οικογένειας που μπόρεσε να προσφέρει στο παιδί της το οικογενειακό περιβάλλον και το μορφωτικό πολιτιστικό επίπεδο ενός μεγαλοαστιού σπιτιού. Έξυπνο και χαρούμενο.
Τώρα πώς γίνεται να με πληρώνουν 400 ευρώ το μήνα και να δουλεύω σα ζώον, δεν ξέρω πώς έγινε. Τουλάχιστον είμαι έξυπνο και χαρούμενο. Πάντα κάτι μένει.

jeanajean είπε...

Hey you,
Youre losing, youre losing, youre losing, youre losing your
vitamin C.
Hey you,
Youre losing, youre losing, youre losing, youre losing your
vitamin C,
Your vitamin C

http://www.youtube.com/watch?v=fWEJHQisBqc

katabran είπε...

υπάρχουν εξαίσιες καθημερινές στιγμές εκδίκησης...
προτίνω την "πορτοκαλία" ή τους κύκλους του χρόνου του Κάρλος Φουέντες!

Niemandsrose είπε...

@Χαμένο Επεισόδιο, σ΄ευχαριστώ. :) Μη μιλάς για ευχαρίστηση και σκανδαλίζεις τον κόσμο που υποφέρει. ;)

@tavremamou, κι όμως δεν είμαι. Αλλά εντάξει, δε περίμενα από σένα και τίποτα άλλο. ;b

@Prokopis Doukas, ευχαριστώ για τον καλό λόγο. Συμφωνώ στη συλλογιστική σου αλλά όχι στο δια ταύτα. Πάντως η παρένθεση σηκώνει κουβέντα. Αν ας πούμε η εποχή των παχέων αγελάδων στην Ελλάδα συνδέεται με τα 80s, θα πρέπει να θυμίσουμε ότι τα ταξίδια στο εξωτερικό, παράδειγμα, ήταν πολυτέλεια και λόγω μη ενιαίου νομίσματος αλλά κ' άλλων συγκυριών (π.χ. δεν είχαμε ακόμα easyjet και λοιπές αεροπορικές εταιρείες με προσιτά εισιτήρια). Όμως ναι, δε το έχουμε στην κουλτούρα μας το να βγούμε έξω από τα σύνορα να δούμε πώς ζει ο κόσμος. Είχα γράψει και παλιότερα για τις περιπτώσεις working class βρετανών που είχα γνωρίσει κ' είχαν κάνει κατα μ.ο. περισσότερα ταξίδια στον κόσμο από τον εύπορο έλληνα μεσοαστό.

Niemandsrose είπε...

@RoubinakiM, τίποτα δε μας χαρίζεται ήθελες να πεις; Για να πιάσω το point. ;)

@EΡΜΙΠΠΟΣ, "Χρειαζεται μονο να διατεθουν σωστα και προπαντων με δικαιοσυνη." Το βλέπετε εφικτό; Συμφωνώ πολύ για το έλλειμμα συλλογικοτήτων και να υπερθεματίσω προσθέτοντας την εμμονική εσωστρέφειά τους.

@costinho, παρακαλούμε. :) Το θέμα είναι πως αυτά πια μετατρέπονται σε ταμπού: απολαύσεις, ταξίδια, τέχνες κλπ, κι όταν ακόμα μπορούν να είναι free of charge (ραδιόφωνο γαμώτο) είναι εκτός τόπου και χρόνου. Τηλεόραση μέχρι overdose.

Niemandsrose είπε...

@apologia pro sua vita, ήξερα πάντα ότι η εκπλήρωση των επιθυμιών έχει κάποιο τίμημα, αλλά τώρα ξέρω και την ανταμοιβή της: 400 Ε το μήνα. Είσαι τυχερή γιατί μεγάλωσες καλά και έκανες αυτό που ήθελες.

Καλωσορίζουμε και τον @jeanajean στην παρέα μας. Η 11η εντολή είναι Ου Γκω.

@katabran, η πρότασή σας θα εισακουστεί, όπως μας πληροφορούν από τη δ/νση. :)