13/10/12

σάκος του (ιν)μποξ

Γυρνάει σπίτι του εξουθενωμένος. Κάνει log in στο Twitter. Είναι τυχερός. Στον πενταψήφιο αριθμό αυτών που ακολουθεί, μαίνεται κάποια μάχη. Συμμετέχει και κάποιο avatar που αντιπαθούσε από παλιά. Κάτι λέει που δεν του αρέσει. Του επιτίθεται. Ο άλλος αντεπιτίθεται. Ο καυγάς φουντώνει. Στα αυτιά της εκατέρωθεν συμμορίας ηχεί σα σφύριγμα το τελευταίο tweet. Χώνονται κι άλλοι. Γίνεται μπάχαλο. Κάποιοι γιουχάρουν τη συμπλοκή. Άλλοι πετάνε λεμονόκουπες, καγχάζουν. Οι δυο μονομάχοι αποσύρονται. Είναι έτοιμοι να αλληλομπλοκαριστούν. Να εξαλείψουν ο ένας το εχθρικό πρόσωπο  του άλλου. Όμως πριν από αυτό, ο  ένας μονομάχος γράφει στον άλλο με το  αντιπαθητικό avatar: «Δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί σου. Συγνώμη αν φάνηκε έτσι». Ο άλλος απαντάει ψυχρά: ΟΚ. Και ο πρώτος συνεχίζει: «Mόλις είχα γυρίσει σπίτι από το μνημόσυνο της μητέρας μου».  Αποσιωπητικά. Ο άλλος το διάβασε ξανά και ξανά και ξανά. Τον συλληπήθηκε. Αντάλλαξαν μερικά μηνύματα ακόμη. Λίγη ώρα μετά εκλαιγαν μπροστά στις οθόνες τους και οι δυο. Ο καθένας για άλλους λόγους. Ένα δάκρυ του ενός έπεσε στο πληκτρολόγιο και ένα δάκρυ του άλλου στην οθόνη του iPad. Ταξίδεψαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εσμιξαν εκεί που το εικονικό μετουσιώνεται σε πραγματικό. Εκεί που γεννιέται κάτι που μπορείς να το πεις μετά και βίωμα.

Ο σάκος του μποξ είναι πάντα διαθέσιμος για όποιον πονάει. Αρκεί να κάνεις ένα log in, να βρεις κάτι που δε σου αρέσει και τόσο και που υπό άλλες συνθήκες θα το προσπερνούσες ή θα το συζητούσες νηφάλια. Αρκεί να βρεις κάτι που λίγο να διαφωνείς για να εκτονώσεις όλο το ζόρι που κουβαλάς από την πραγματική ζωή. Και τότε δεν θα σεβαστείς τους "φίλους" σου γιατί ζουν μόνο μέσα σε εισαγωγικά. Έξω από αυτά δεν υφίστανται. Όμως, αν έχετε μια φορά κοιταχτεί, αν εχετε ακούσει τη χροιά της φωνής ο ένας του άλλου, αν  έχετε τσουγκρίσει κάπου τα ποτήρια σας, αν έχετε κάποια στιγμή μοιραστεί στον έξω κόσμο, τότε οι φίλοι σου θα δείξουν κατανόηση. Και θα υπομείνουν τις μπουνιές. Τι κρίμα όμως που δεν θα μπορέσουν να σου χαϊδεψουν τα μαλλιά και να σε αγκαλιάσουν. Τι κρίμα τόση αναπηρία στην επαφή. Τι κρίμα τόσο μπλέξιμο στα δίκτυα. Τι κρίμα που δεν μπορούμε να ξεμπλέξουμε πια ούτε τα δάχτυλά μας από το net να πάρουμε ένα τηλέφωνο να ακούσουμε τη φωνή του άλλου...Δεν αφήνουμε τα "κρίμα" τώρα ρε μαλάκα να μου πεις τι σου συμβαίνει; Να μου πεις. Δε θέλω άλλη γραμματοσειρά. Φτάνει.


5 σχόλια:

Raggedy Man είπε...

Ακριβώς...

Theorema είπε...

Απολύτως.

silia είπε...

Με κάλεσε κάποτε ένας διαδικτυακός φίλος, να συμμετάσχω στο Διαδίκτυο σε ένα παιχνίδι , όπου , [επρεπε να γράψω ένα κείμενο … “ιδιοχείρως” και να το αναρτήσω σαν ποστ .
Σκέφτηκα να γράψω κάτι , σε μια κόλλα χαρτί , με … “συμπαθητική” μελάνη , … ξέρεις εκείνη που δεν φαίνεται τίποτα εκ πρώτης όψεως , αλλά για να το διαβάσεις , πρέπει να … ζεστάνεις το χαρτί , με την κάφτρα του τσιγάρου , που καπνίζεις περασμένα μεσάνυχτα σε μια βεράντα , ή με την φλόγα ενός κεριού , που σου κάνει παρέα σε μια μοναχική , ρομαντική στιγμή , ή με την ζέστη του κορμιού σου , ακουμπώντας το στο … στήθος σου , ακριβώς πάνω απ’ την … ερωτευμένη καρδιά σου ….
Ήθελα να δείξω , πως τίποτα δεν συγκρίνεται με την … ιδιόχειρη γραφή , γιατί… κανείς δεν θα μπορούσε να το διαβάσει (ποιός τάχα , θα πλησίαζε την κάφτρα του τσιγάρου του , ή την φλόγα του κεριού , ή ακόμα το πυρωμένο απ’ τον έρωτα μάγουλο ή στήθος , στην … οθόνη του υπολογιστή του ;… Και … άντε και τό’ κανε … Τί θα μπορούσε να … διαβάσει ;… Τίποτε
(απόσπασμα από παλιά ανάρτηση στο μπλογκ ... Δεν ξέρω αν ταιριάζει , αλλά έτσι νομίζω ... ότι ταιριάζει λίγο) .

sunCoater είπε...

Αν και οι "φίλοι" γράφονται με την ίδια λέξη και στην πραγματική και στην ψηφιακή ζωή, δε συνεπάγεται ότι έχουν ή θα έπρεπε να έχουν την ίδια σημασία και το ίδιο κύρος.

Αλλά έχεις δίκιο, ο "σάκος του ινμποξ" είναι κυρίαχο φαινόμενο της σύγχρονης συμπεριφοράς, μόνο που δεν είμαι σίγουρος ότι φταίει το διαδίκτυο για αυτό. Φυσικά και το υπερποτίζει, λόγω της εντυπωσιακής πληθωρικότητας και της βολικής "ανωνυμίας", αλλά ο βασικός σπόρος είναι η έλλειψη ανέχειας του καθενός μας στη διαφορετική άποψη.

Αν πχ βρισκόμαστε 10 ανώνυμοι σε μια αίθουσα φορώντας κουκούλες και με την ευχέρεια ότι στη συνέχεια φεύγει ο καθένας στον δρόμο του, πώς θα κυλούσε άραγε μια συζήτηση διαφωνιών;

Side21 είπε...

Νομίζω πως το ήθος και η κουλτούρα κοινωνικής συμπεριφοράς ενυπάρχει στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ατόμου ...
Απλώς η ανωνυμία αφίνει να εξωτερικευτούν και να εκτονωθούν όλα τα καταπιεσμένα ένστικτα, ελαττώματα και καταβολές !!!