27/2/13

Ρέκβιεμ




Η γρια γάτα γουργουρίζει κουλουριασμένη πάνω του. Το τρίχωμά της φωτίζεται από την σόμπα αλογόνου που καίει μπροστά από τον καναπέ, όπου είναι ξαπλωμένοι οι δυο τους κάτω από μια κουβέρτα. Οι εσωτερικές πόρτες είναι κλειστές. Κάθε δωμάτιο του σπιτιού, μια απομονωμένη Σιβηρία. Χαϊδεύει τη γάτα στη ράχη, καθώς διαβάζει ένα βιβλίο. Η ράχη του βιβλίου γράφει:  Έγκλημα και Τιμωρία. Έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να αγοράζει νέες εκδόσεις. Ξαναδιαβάζει τα παλιά. Η Ιστορία ξαναγράφεται. Το κατοικίδιο αποκοιμιέται στα πόδια του.

Λίγο μετά θα κάνει ένα ντους και θα βγει έξω να ξοδέψει το χαρτζιλίκι που λένε σύνταξη στα υπερτιμημένα προϊόντα του σουπερμάρκετ. Μεταφέρει τη σόμπα στο μπάνιο. Η γάτα ακολουθεί υπνωτισμένη τη ζεστασιά. Κουλουριάζεται στα πλακάκια. Ο άνθρωπος φεύγει. Αφηρημένος, ξεχνάει να σβήσει τη σόμπα, κάποια πετσέτα θα γλιστρήσει πάνω στη φωτιά, ίσως κάποιο τίναγμα της γάτας. 

Επιστρέφοντας, θα τον υποδεχτούν καπνοί κάτω από τη σχισμή της πόρτας. Η γάτα έχει γίνει κάρβουνο. Με τα απανθρακωμένα πατουσάκια της να γράψει κάποιος το σύνθημα «Τρομοκρατία είναι η φτώχεια που έρχεται».

Το ρέκβιεμ είναι γραμμένο με γατίσια ουρλιαχτά, τις κραυγές των τριών παιδιών που κάηκαν στην Καβάλα προσπαθώντας να ζεσταθούν με αυτοσχέδια μέσα, τον ήχο της πυρκαγιάς στα αποκαϊδια, ενώ στο βάθος ακούγονται τα τερατώδη, γεμάτα μίσος λόγια του ναζιστικού προσηλυτισμού μικρών παιδιών στα γραφεία της Χρυσής Αυγής που πυρπολούν τις ψυχές ανήλικων ανθρώπων.



3 σχόλια:

costinho είπε...

Θα'θελα να γράψω κάτι για το ρέκβιεμ σου, αλλά θα πεταχτεί πάλι ο συνήθης στάλκερ και θα μας λέει τσάμπα ποιητές. Ίσως όμως να έχει και δίκιο. Η φτηνή ποίησή μας όσο ακριβά κι αν πουληθεί, όσο κι αν ξεγελάσει, όσο κι αν μεγαλοσχημονεί με ορολογίες επικές και αξιώσεις ελεγείας, παραμένει μικρή απέναντι στα πράματα, στο διαταύτα, στους μικρούς που μικραίνουν το καθετί, που το φέρνουν στα μέτρα τους, στα μάτια τους. Ό,τι και να γράψουμε, ό,τι και να πούμε, θα νιώθουμε όσοι νιώθουμε αναμεταξύ μας. Οι άλλοι από την άλλη, κι εμείς από εδώ μαζεμένοι κουρνιαχτοί. Λίγο δεν το λες βέβαια. Αλλά δεν είναι αυτό όλο το ζητούμενο. Και ας ξέρουν οι στάλκερ της συφοράς ότι αυτό δεν μας δίνει δα και καμιά τρομερή επιβεβαίωση.

Μάλλον αμηχανία μας φέρνει.

Ένα ρέκβιεμ, άλλωστε, ντύνει πράγματα πεθαμένα. Τα οδηγεί με λέξεις και ήχους στον ενταφιασμό. Στην περίπτωση, το έχει προβλέψει πολύ ξεκάθαρα ο Θάνος ο (αληθινός) Λοστ: οι λάκκοι που έχουν ανοίξει είναι για μας, για να μας θάψουν ζωντανούς.

Ανώνυμος είπε...


και τώρα;

Ανώνυμος είπε...

Η επανάσταση δεν είναι ούτε ποίημα, ούτε κέντημα. "Θα προσέθετα -κι εγώ- ούτε ανάρτηση σε blog" Είναι μια πράξη βίας !

Μαο-Τσε-Τουνγκ