Λυρισμός ως τιμωρία

Αδέσποτο ρόδο, πότε σ' εκείνα τα χέρια, πότε στα άλλα, πολύ λίγο μόνο, ποτέ κανενός. Κύκλοι με διαφορετικά πρόσωπα. Σαν κάποιος να επαναλάμβανε την ίδια φάρσα. Παράνοια. Άλλα πρόσωπα, άλλα ονόματα, άλλα σκηνικά, μα τα ίδια κουστούμια, το ίδιο σενάριο, η ίδια εκτέλεση. Κάποτε είπα "ας μαραθώ καλύτερα παρά μια τέτοια ανοησία". "Κουράστηκα!" φώναξα στο φαρσέρ χωρίς κι εγώ να υποκρίνομαι. Και με πήγε στην αγκαλιά ενός πλάσματος αλλιώτικου. Βρήκα κήπο. Είναι καλά εδώ. Τις ρίζες μου θα τις κλαίω στο χώμα. Αλλά η φύση είναι κουφή. Ας κλαίω. Ποτίζομαι μόνο. Φτερά δεν έχω. Είχα. Μια φορά που ήμουν σύννεφο. Παλιά. Είχα λατρέψει ένα δέντρο. Μας χώρισε ένας άνεμος. Ξαναγύρισα. Το ξαναβρήκα. Με δέχθηκε, με έδιωξε, με ξανα-δέχθηκε, με ξανα-έδιωξε. Κύκλοι. Εξατμίστηκα κι εγώ. Βροχή, βροχή, βροχή. Ώσπου, έγινα ποτάμι. Είπα, "ο χρόνος δεν έχει γυρισμό, θα πάω όπως πάει". Μα κι αυτό, που δεν μοιάζει κύκλος, κύκλος είναι. Γι' αυτό καμιά φορά, θες γιατί λαχτάρησα ρίζες, θες γιατί ξέρω πόσο κρατάει ένα ρόδο, ρίζωσα. Εδώ. Με την ευωδιά μου και τα αγκάθια μου. Για λίγο. Για πολύ. Ποιος ξέρει; Του κανενός όμως.

Τόσα χρόνια ελεύθερη να αγαπώ και να αγαπιέμαι. Οι άνδρες μου και οι στιγμές που σώθηκαν πέτρες χρωματιστές. Ψηφιδωτό ήδη αρχαίο. Ανίκητο. Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα; Κανείς δε χόρεψε το χορό του Ησαϊα. Δεν ήξεραν οι καλοί μου να χορεύουν; Κανενός η σπορά δε φάνηκε στον κόσμο. Δεν βρήκαν γυναίκες γόνιμες τα αγόρια μου; Τους βλέπω πού και πού. Στον ύπνο πιο συχνά παρά στα χειροπιαστά. Τους έχει αγγίξει πια ο χρόνος με το λευκό πινέλο και το καλέμι της χαρακτικής, στο πρόσωπο και στα μαλλιά που χάρηκα και που θρήνησα. Για κείνους δε γράφτηκε προσκλητήριο, δεν έγινε αναγγελία γάμου, τα κιτάπια του δημαρχείου δεν είδαν υπογραφές τους. Λυπάμαι αν τους λυπεί και χαίρομαι αν το χαίρονται. Έναν, που είναι το πιο αγαπημένο μου παιδί, ονειρεύομαι να τον δω πατέρα. Με άλλη γυναίκα. Σε άλλη φωλιά. Αλλά μεγαλώνει χωρίς. Ας είναι καλά και έτσι.

Όμως. Μιλώ σαν νικήτρια. Σαν αυτή που κρατά τον ταύρο από τα κέρατα, που έλεγε η Β. Μιλώ σαν μάγισσα, που με έλεγε παλιά η Μ. και πιο παλιά ο Π. Μιλώ σαν αυτή που όσοι άνδρες πέρασαν από τη ζωή της είναι σήμερα αλοιφές, που είπε ένα βράδυ ο Μ. και σταυροκοπήθηκε για την καλή του τύχη που δεν πέρασε. Μιλώ σαν αυτή που έχει το μέλλον στα χέρια της για κάποιους που τους το έχει κλέψει ο χρόνος. Μιλώ σαν πλούσια, σα νικήτρια, σα να κρατώ εξουσία, και γι' αυτό γίνομαι ανόητη, υπερφίαλη και φθηνή. Και μέσα σε όλα αυτά, χαμογελώ αυτάρεσκα που ακούω της πικροδάφνης τον ανθό,το τώρα που παντρεύεσαι , το πέρασα χθες και με συγκλονίζουν μόνο από συμπόνοια. Για κάποιους άλλους ανθρώπους που είδαν τους έρωτές τους να ανήκουν, ενώπιον θεού και ανθρώπων, αλλού.

Για τιμωρία μου απόψε έγινα λυρική, εξομολογούμαι, εκτίθεμαι. Και συνεχίζω να χαμογελώ, αυτάρεσκα και πάλι αλλά λίγο πιο μελαγχολικά τώρα. Γιατί θυμήθηκα. Πως ο γάμος ένα κοινωνικό συμβόλαιο είναι. Κι εγώ, από χασούρες δεν είχα και λίγες. Ποιος ξέρει; Κάποιος θα γελά αυτάρεσκα καθώς με ανακαλεί στη μνήμη του. Κάποιος θα θυμάται.