που ναι η μόνικα; χωρις μόνικα για κλείσιμο, ακυρώνεται το όλο εγχείρημα. και καναδύο δευτερό λεπτα για κάθε ιταλίδα, όχι πέρασμα, στάση, όχι στάση νίκη. ανούκ αιμέ; ο κινηματογράφος φτιάχνει πρότυπα ή βρίσκει αρχέτυπα;
@vrakas kostas, της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος...
@kostas patra, απάντα πρώτο εσύ και βλέπουμε. ;)
@padrazo, Μάτια με μάτια μοιάζουνε μα τα δικά σου μάτια μου τη ραγίζουν τη καρδιά την κάνουνε κομμάτια. Τα μάτια σου δε μοιάζουνε με μάτια τ'αλλου κόσμου εκοίταξά τα μια φορά και πήρανε το φως μου. :)
Πρόσωπα αγαπημένα, οικεία, μέσα από τις ατέλειωτες ώρες παρακολούθησης ταινιών.
Και βέβαια η μουσική του πληθωρικού Μπαχ ήταν η πιο κατάλληλη για να συνοδέψει αυτές τις πληθωρικές παρουσίες. Η Γκρέτα Γκάρμπο ήταν και από τις δικές μου πολύ αγαπημένες. Ηταν από τις λίγες που ευτύχησαν όχι απλά να συνεχίσουν την καριέρα τους από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο, αλλά να απογειωθούν από αυτόν, αφού όλοι λάτρεψαν την βαθιά, αισθαντική φωνή της με την ελαφρά ξενική προφορά.
Και αφού το θέμα είναι οι γυναίκες στον κινηματογράφο, για σκέψου πόσες καριέρες ωραίων γυναικών πρέπει να τερματίστηκαν τότε (ουσιαστικά το θέμα που πραγματεύεται το "Τραγουδώντας στη βροχή").
Λογικό βέβαια, αφού υποκριτική τέχνη χωρίς φωνή υφίσταται μεν, αλλά αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
σκηνοθέτης ή φωτογράφος, γλύπτης ή ζωγράφος, νομίζω πως όλοι ψάχνουν να βόύν την Εικόνα της, να χαρακτηρίσουν τη μορφή της, να προσεγγίσουν την οπτασία της, η σκιά στην σπηλιά του πλάτωνα να αποκτήσει υπόσταση αι ύλη. μορφές ανιχνεύονται σε όλα ταα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, από κυνηγούς ομορφιάς και ταλέντου, γιατί θέλει ταλέντο και η ομορφιά, δεν φτάνουν τα ολοστρόγγυλα στήθη, τα ψηλά ζυγωματικά, τα καμπυλωτά καπούλια και το μεταξένιο μαλλί. οι μούσες του παραδείσου χορεύουν, τραγουδούν, αθλούνται και ίπτανται, δεν κάθονται. εκεί είναι αποκεκαλυμένη η ομορφιά, στης γαζέλας το περπάτημα και όχι στα όμορφα σκέλη της, στο γυμνασμένο σώμα της χορεύτριας και όχι στη εύθραυστη μυοσκελετική της πασαρέλας. μπορεί η τέχνη να χρησιμοποιήσει και να κατασκευάσει πρότυπα, το κάνει. αλλά η αποκάλυψη είναι σαν βρίσκεις μια αρχετυπική μορφή, σαν τη σοφία λόρεν, σαν τη ναστάζια κίνσκι, που συνδιάζουν ομορφιά ανεπανάληπτη, απίστευτη εσωτερική ακτινοβολία και ταλέντο, ώστε η μορφή να απογειώνεται. στην γιούεσέη επινόησαν το φίλμ νουάρ, που απογειώθηκαν ακόμα και τα πόμολα με σωστό, δραμματικό φωτισμό και αριστοτεχνική μουσική, ώστε να βουρκώνεις για ψύλλου πήδημα. θα μου πείς οτι συμφωνείς με όλα, άρα και όλα άκυρα καθόσον όλα τόσο γενικά, οπότε το σταματάω. ελπίζω να μου απάντησα, δηλ, μπορεί να φτιάξεις την άφωνη βανδή τραγουδιάρα, μα όχι δίπλα στην amalia rondigues.
20 σχόλια:
"Τι Μπετόβεν και μαλακίες. Σαν το μουνί δεν είναι τίποτα." Τζίμης Πανούσης
Τι LSD και μαλακίες, δείτε το βίντεο.
που ναι η μόνικα;
χωρις μόνικα για κλείσιμο, ακυρώνεται το όλο εγχείρημα.
και καναδύο δευτερό λεπτα για κάθε ιταλίδα, όχι πέρασμα, στάση, όχι στάση νίκη.
ανούκ αιμέ;
ο κινηματογράφος φτιάχνει πρότυπα ή βρίσκει αρχέτυπα;
"Τι μουνί και μαλακίες. Σαν τα μάτια δεν είναι τίποτα" padrazo
@vrakas kostas, της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος...
@kostas patra, απάντα πρώτο εσύ και βλέπουμε. ;)
@padrazo,
Μάτια με μάτια μοιάζουνε μα τα δικά σου μάτια
μου τη ραγίζουν τη καρδιά την κάνουνε κομμάτια.
Τα μάτια σου δε μοιάζουνε με μάτια τ'αλλου κόσμου
εκοίταξά τα μια φορά και πήρανε το φως μου.
:)
η μπετυ λιβανου που ειναι; Η ΜΠΕΤΥ ΛΙΒΑΝΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!
Να πω την αμαρτια μου; Greta Garbo και παρτε μου το μυαλο. ΚΑι η μουσικη του βιντεο είναι σονατα για τσέλο του Μπαχ. Επίσης υπεροχος...
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΑΚΙ!!!
Ωραίο το βίδεον. Τελικά το χόλυγουντ στηρίχτηκε σε πολύ όμορφα πρόσωπα.
Κάποιες από αυτές έχουν και ψυχή. Το βλέπεις στο βλέμμα τους
Τι μου θύμισες μ΄ αυτό το βίντεο...
Πρόσωπα αγαπημένα, οικεία, μέσα από τις ατέλειωτες ώρες παρακολούθησης ταινιών.
Και βέβαια η μουσική του
πληθωρικού Μπαχ ήταν η πιο κατάλληλη για να συνοδέψει αυτές τις πληθωρικές παρουσίες.
Η Γκρέτα Γκάρμπο ήταν και από τις δικές μου πολύ αγαπημένες.
Ηταν από τις λίγες που ευτύχησαν όχι απλά να συνεχίσουν την καριέρα τους από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο, αλλά να απογειωθούν από αυτόν, αφού όλοι λάτρεψαν την
βαθιά, αισθαντική φωνή της με την ελαφρά ξενική προφορά.
Και αφού το θέμα είναι οι γυναίκες στον κινηματογράφο, για σκέψου πόσες καριέρες ωραίων γυναικών πρέπει να τερματίστηκαν τότε (ουσιαστικά το θέμα που
πραγματεύεται το "Τραγουδώντας στη βροχή").
Λογικό βέβαια, αφού υποκριτική τέχνη χωρίς φωνή υφίσταται μεν, αλλά αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
πάντα έλεγα πως για την ομορφιά μετράει πρώτα το πρόσωπο.
επιβεβαίωση.
πανέμορφες.
πως γινεται σε ενα κλιπάκι να έχεις τα όνειρα των αρσενικών από το 1920 μέχρι σημερα?
Παντως για μένα Γυναικά με Γ κεφαλαίο στο σινεμα ήταν η Χειγουορθ στην Gilda. Όλες οι αλλες είναι απλά γατουλες.
Το καλυτερο στριπ τιζ και βγαζει μονο ενα γαντι..
@nag, στη σύνταξη είναι!
@fidelio: "Greta Garbo". Φέρε τώρα το μυαλό σου.
@s_pablo, οι πιο πολλές σήμερα είναι μόνο ψυχή...
@gatti, μένω ά-φωνη...
@monaliza, το πρόσωπο, σκέψου, κουβαλάει πληροφορία εκατοντάδων ετών.
@_st_, πού να με δεις κιόλας!
Υπέροχο! Σκέτη ποίηση το βιντεάκι. Που το ξετρύπωσες; :-) Καλημέρα!
Niemandsrose σε εχω σε φωτογραφία μην ανησυχεις..
@Μαρία, είχε ο New Manifesto το αντίστοιχο σε women in art, ζήλεψα και βρήκα το women in film. :)
@_st_, μμμ, θά'θελες! ;b
την εβαλα και στο μπλογκ χθες δεν την ειδες?
Πορνοβίντεο!
(Ποιός δεν σκέφτηκε κάτι πρόστυχο?)
σκηνοθέτης ή φωτογράφος,
γλύπτης ή ζωγράφος,
νομίζω πως όλοι ψάχνουν να βόύν την Εικόνα της, να χαρακτηρίσουν τη μορφή της, να προσεγγίσουν την οπτασία της, η σκιά στην σπηλιά του πλάτωνα να αποκτήσει υπόσταση αι ύλη.
μορφές ανιχνεύονται σε όλα ταα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, από κυνηγούς ομορφιάς και ταλέντου, γιατί θέλει ταλέντο και η ομορφιά, δεν φτάνουν τα ολοστρόγγυλα στήθη, τα ψηλά ζυγωματικά, τα καμπυλωτά καπούλια και το μεταξένιο μαλλί.
οι μούσες του παραδείσου χορεύουν, τραγουδούν, αθλούνται και ίπτανται, δεν κάθονται.
εκεί είναι αποκεκαλυμένη η ομορφιά, στης γαζέλας το περπάτημα και όχι στα όμορφα σκέλη της, στο γυμνασμένο σώμα της χορεύτριας και όχι στη εύθραυστη μυοσκελετική της πασαρέλας.
μπορεί η τέχνη να χρησιμοποιήσει και να κατασκευάσει πρότυπα, το κάνει.
αλλά η αποκάλυψη είναι σαν βρίσκεις μια αρχετυπική μορφή, σαν τη σοφία λόρεν, σαν τη ναστάζια κίνσκι, που συνδιάζουν ομορφιά ανεπανάληπτη, απίστευτη εσωτερική ακτινοβολία και ταλέντο, ώστε η μορφή να απογειώνεται.
στην γιούεσέη επινόησαν το φίλμ νουάρ, που απογειώθηκαν ακόμα και τα πόμολα με σωστό, δραμματικό φωτισμό και αριστοτεχνική μουσική, ώστε να βουρκώνεις για ψύλλου πήδημα.
θα μου πείς οτι συμφωνείς με όλα, άρα και όλα άκυρα καθόσον όλα τόσο γενικά, οπότε το σταματάω.
ελπίζω να μου απάντησα, δηλ, μπορεί να φτιάξεις την άφωνη βανδή τραγουδιάρα, μα όχι δίπλα στην amalia rondigues.
@Παράλληλος, υποψιάζομαι πως όλοι το σκεφτήκαμε. Μηδε γυναικός εξαιρουμένης! lol
@kostas_patra,από την άλλη μεριά ας μη ξεχνάμε τα κορίτσια της συγνώμης που τραγουδούν οι Κατσιμιχαίοι...Τι λες;
Μπορούμε να διαλέξουμε..;
Μπα ε; χμμ... Πουτάνα κοινωνία με τα πρότυπα σου..!
Δημοσίευση σχολίου