ερωμένη

Την πρώτη φορά που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας γράφτηκε σε αόρατα σωματίδια το story. Θα ερωτευόμασταν. Θα ζήλευα παράφορα. Θα τον έδιωχνα ανόητα. Θα με πρόδιδε άδικα. Θα τον πρόδιδα διπλά. Θα σμίγαμε ξανά. Θα αποχωριζόμασταν. Και μετά ο χρόνος θα έκανε το αργοπορημένο θαύμα του. Θα μας έσβηνε από το χάρτη. Της μνήμης πρώτα. Μετά της σάρκας. Και μετά θα ξαναζωντανεύαμε ίσως σε κάποια μνήμη. Το πιο συνηθισμένο love story όλου του κόσμου. Τίποτα που να αξίζει πέντε αράδες. Κι όμως ήταν το έργο μου για χρόνια και χρόνια.

Λογάριαζα τον εαυτό μου σαν ποιήτρια ώσπου συνάντησα μια τούφα από την αυτεπίγνωση. Και εγκατέλειψα τη γραφή. Περιορίστηκα στην ανάγνωση. Ίσως και στην ακρόαση. Σαν ερωμένη κάποιου που ανήκει οριστικά αλλού. Μου άρεσε να ακούω ανθρώπους να απαγγέλουν, όπως με διάλεγαν να κάνω κι εγώ, πριν αποφασίσω να σωπάσω.

Αναγνώρισα το όνομά της στο οπισθόφυλλο του CD. Άκουσα τη φωνή της για πρώτη φορά. Βαθιά ερωτική φωνή. Ήταν κάποτε η αντίπαλος ερωμένη. Τότε που... Στη φαντασία μου. Δηλαδή στον κόσμο όλο μου. Στην έξω από μένα πραγματικότητα ήταν μια παλιά του αγάπη που τον πλήγωσε. Και αφού μιλούσε για κείνη σήμαινε πως υπήρχε μέσα του. Για κείνη πιθανά δεν υπήρχα πουθενά. Υπήρξα μετά το τέλος της. Όπως για μένα δεν υπάρχει το έτος 2094. Γιατί υπάρχει το έτος 1917; Γιατί μιλούν γι' αυτό.

Τώρα ακούω τη φωνή της στο ποίημα και είναι υπέροχα ερωτική. Που θα πει απαγγέλλει εξαίρετα. Που θα πει απαγγέλλει εξαίρετα επειδή έχει το χάρισμα μιας ερωτικής φωνής. Επειδή αγαπούσε το ποίημα που απήγγειλε. Επειδή έκανε πρόβες και είχε καλή νουθεσία. Επειδή ηχεί ερωτικά στα δικά μου αυτιά. Ηχεί ερωτικά στα αυτιά μου επειδή την επιθυμώ ως σύνδεση με το παρελθόν. Ηχεί ερωτικά στα αυτιά μου γιατί επιθυμώ την ίδια ως αντίπαλο ερωμένη και αφορμή για μια μάχη. Ηχεί ερωτικά σαν προέκταση και ολοκλήρωση του παλιού πόθου. Αναγνωρίζω πως ηχεί ερωτικά η φωνή της σαν αυτο-συγχώρεση για την παραφορά της ζήλιας και την μάταιη έχθρα. Αναγνωρίζω πως ηχεί ερωτικά σαν μια πράξη μεγαλοψυχίας απέναντι στο καταφρονεμένο παρελθόν. Αναγνωρίζω τα εύσημα σε πρόσωπα ακίνδυνα, σαν φιλάνθρωπος που πετάει ένα κέρμα στον επαίτη.

Κάποτε πρέπει να διαλέξω μια απάντηση. Ή περισσότερες. Ή να επινοήσω άλλες. Ή να περιμένω να με βρουν αυτές. Ή να ακούω χωρίς να σκέφτομαι. Αλλά αυτό θα ήταν άθλος. Και εδώ κάνουμε έρωτα. Όχι ηρωισμό.