A joke is a very serious thing, είπε
κάποιος που δεν είχε καθόλου πλάκα. Πριν το ξεσάλωμα στα σόσιαλ μήντια, όταν ακόμα ήταν στα
φόρτε τους τα πανάθλια FW, την
ώρα που οι αμερικάνοι σφάζανε τον μισό αραβικό κόσμο, κάποιοι έφτιαχναν
χιουμοριστικά δήθεν φώτοσοπ που εμφάνιζαν τον Μπους σαν μαϊμού και άλλα τέτοια
φτηνά καλαμπουράκια.
Τώρα έχει επεκταθεί ο γυμνασιακός χαβαλές, χωρίς όμως την αθωότητα του νεανικού και την σπιρτάδα του χαβαλέ, στους χρυσαυγίτες. Για να είναι πετυχημένη η σάτιρα στους νεοναζί,
θα πρέπει να μη μπορούν να γελάσουν μ’ αυτή.
Κι έτσι, κάποιες κακότεχνες φωτοσοπιές που κάνουν κατά καιρούς σουξέ στα σόσιαλ μήντια, είναι διπλά αποτυχημένες. Γιατί
αισθητικά είναι φρικαλέες και θλιβερές όσο και τα αστεία αυτών τους οποίους σατιρίζουν και γιατί πολιτικά
αφαιρούν το πιο βασικό συστατικό της ΧΑ, την κτηνωδία.
Κι όταν πάλι το χιουμοράκι που δήθεν στρέφεται κατά των
νεοναζί, τους εμφανίζει σχεδόν συμπαθητικούς, όταν εξανθρωπίζει τα τέρατα, δεν
έχει απλώς αποτύχει, έχει παίξει το παιχνίδι τους, τους έχει κάνει ποπ. Και δεν
είναι ποπ, δεν είναι καλτ φυσιογνωμίες της trash TV, δεν
έχουμε να κάνουμε με καμία Μιχαλονάκου, με καμία Πέπη Τσεσμελή και με τον
Λεωτσάκο. Έχουμε να κάνουμε με εγκληματίες.
Η σάτιρα στους χρυσαυγίτες πρέπει να πονάει, να είναι
σκληρή και ανελέητη. Ή να μη γίνεται καθόλου.
2 σχόλια:
Δεν έχεις καθόλου άδικο!
Να μη γίνεται καθόλου. Είναι θέμα αισθητικής, διάθεσης και συγχρονισμού. Άσε που το περιεχόμενο που παράγουμε ως σόσιαλ μήντια, επανακαταναλώνεται με τους παραδοσιακούς διαύλους μαζικής επικοινωνίας, αποκτώντας μια βέβαιη, θλιβερή κατάληξη.
Και όταν σε μια παρέα, στη δουλειά, ή όπου αλλού στην κοινωνική ζωή λέγονται αστειάκια, εσύ δε γελάς; Βλέπεις, το στιγμιότυπο της πρώτης φοράς που είδα ΧΑυγίτες να ανοίγουν το κεφάλι ενός ανθρώπου γιατί ήταν διαφορετικός τους, μου πνίγει κάθε γέλιο.
Δημοσίευση σχολίου