Η δηθεντερίτιδα θερίζει σήμερα τους νέους της πατρίδος μας. Πρόκειται για μια σύγχρονη αστική επιδημία που προσβάλλει κυρίως τη νεαρή ηλικία και όσους δεν εννοούν επ' ουδενί να απαγκιστρωθούν από αυτή.
Στην
εκδήλωση της νόσου συμβάλλει καταλυτικά η έφεση προς τη θολοκουλτούρα, ο ιδεολογικός αχταρμάς, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, η ADSL, η κρυφή καψούρα προς Δυσμάς, η ανομολόγητη παρακολούθηση του MTV και του MAD καθώς και η αναζήτηση πολιτισμικής ταυτότητας με αίσθηση φρεσκάδας και γεύση που τα σπάει.
Σύμφωνα με επιστημονικές
παρατηρήσεις συγκεκριμένες συνθήκες του αστικού περιβάλλοντος ευνοούν την επιδημική εμφάνιση της νόσου: μειωμένος κοινωνικός έλεγχος, αυξημένος πληθυσμός, αυξημένη ανάγκη να ξεχωρίσει κανένας από το πλήθος. Καθώς όμως δε κρύβει ο καθένας μέσα του και καμιά αξιομνημόνευτη προσωπικότητα, προσφεύγει στο δανεισμό με αποτέλεσμα ο ένας να αντιγράφει τον άλλο και όλοι μαζί να αποτελούν ένα ψηφιδωτό δήθεν αυτόνομων και ξεχωριστών προσωπικοτήτων που ουσιαστικά αποτελούν ρέπλικες της ρέπλικας (πρβλ Blade Runner).
Όμως οι
επιπτώσεις της δάνειας κουλτούρας αποβαίνουν ολέθριες για τον ανερμάτιστο νέο του άστεως που κινδυνεύει λόγω δηθεντερίτιδας να μη γνωρίσει ποτέ τη γνήσια προσωπικότητά του.
Τα κύρια
συμπτώματα της δηθεντερίτιδας είναι η ασυνέπεια λόγου- έργου (όπου ο λόγος ρέπει προς τον αριστερισμό, το δε έργο προς τα αγαθά του καπιταλισμού), η συγκάλυψη της αμάθειας και ημιμάθειας (με τσιτάτα, σλογκανάκια, υπεκφυγές δια μέσω αστεϊσμών κ.α.), η κατάχρηση λέξεων στην αγγλική (ή μάλλον αμερικανική), η ανάγκη συγχρωτισμού με άλλους δηθεντερικούς, η μειωμένη ικανότητα αυτοσαρκασμού, οι αλλεργικές αντιδράσεις προς καθετί παλιό, η πολύ περιορισμένη κριτική ικανότητα με παράλληλη ψευδαίσθηση άφθαστου κριτικού πνεύματος και η ανάγκη to be cool αν και μεσογειακός, βαλκάνιος και τα συναφή.
Για την αντιμετώπιση
της επιδημίας
συνιστώνται άφθονα υγρά (κυρίως σάλιο προς τον καθρέφτη μας), περπάτημα (μοναχικό και χωρίς ipod), ενδοσκόπηση (ή αλλιώς ψυχικό κλύσμα), περιορισμός των καρυκευμάτων (λεκτικές σάλτσες) και συγκεκριμένων εδεσμάτων ( πχ Τσόμσκυ, Εμπειρίκος, Γκονταρ, Χώκινς, Ντάγκλας Άνταμς και Μπέκετ) που προκαλούν τυμπανισμό στους νέους (το φούσκωμα του πετεινού και πορδές που έχασαν το δρόμο τους).