Εκτός από τις λαμογιές, υπάρχει και η αποκτήνωση. Εκτός από τις κατσαρίδες, υπάρχουν και οι υπόνομοι. Το ένα δε ζει χωρίς το άλλο. Ο υπόνομος είναι μια παθητική, άμορφη μάζα, καμωμένη από βρωμιές που καμώνεται την κακομοίρα. Οι κατσαρίδες είναι ενεργητικές, βρωμιάρες βέβαια, ελεεινές και τρισάθλιες, αλλά κάνουν πάρτι έστω και με ξένα κόλλυβα.
Θα πει ο υπόνομος ο γκρινιάρης, γεμίσαμε κατσαρίδες ρε πούστη μου. Θα πει ο υπόνομος ο σταρχιδιστής, στα παπάρια μου ρε φίλε με τις κατσαρίδες. Θα πει ο υπόνομος ο ωχαδερφιστής, ποιος τις γαμεί και τις κατσαρίδες ρε φίλε, εμείς να είμαστε καλά. Ο υπόνομος ο αποκτηνωμένος θα πει, βεβαίως υπάρχουν δισεκατομμύρια κατσαρίδες στον τόπο μας, αλλά τι να κάνεις; Και θα σταυρώσει τα χέρια. Έχουν χέρια οι υπόνομοι; Έχουν όπως φαίνεται. Γιατί πρέπει να πιάσει τον bic για να σταυρώσει το ψηφοδέλτιο. Αλλά εκεί σταματά η σταύρωση. Στο ψηφοδέλτιο. Τέσσερα χρόνια τα χέρια σταυρωμένα. Αλλιώς δε θα είχαν γίνει τα λύματα, η σαπίλα, η ρεμούλα, η κουτοπονηριά, ο βόθρος, δεύτερη φύση του. Αλλιώς δε θα ήταν υπόνομος να ζουν μέσα του κατσαρίδες και τρωκτικά.
Όταν μιλάς με μεταφορές σε μη-ποίηση (ξεπερασμένες και στην ποίηση θα έλεγε ο Μπόρχες), όταν μιλάς με παραβολές και δεν είσαι ο Χριστός (ο ανεπίκαιρος), όταν μιλάς με σχήματα και δεν είσαι ο Δημοσθένης, ούτε καν ο Κατσαντώνης (στη δαρβίνεια θεωρία ο ρήτορας προέρχεται από το φίδι), τότε κάτι θες να μας πεις και δεν το λες. Θέλεις να πεις πως πάνω στη δική μας ανοχή ως άτομα -γάμα την κοινωνία, αυτό τον άμορφο σχηματισμό- αναπαράγεται η διαφθορά; Θες να πεις πως πάνω στη δική μας αποκτήνωση, βρίσκει έδαφος το λαμόγιο να αρπάξει; Πες το. Όσοι είναι να καταλαβούν, γιατί θέλουν, θα καταλάβουν. Για τους άλλους, ποιος χέστηκε; Σταρχιδικά-σταρχιδικά.
31/10/07
30/10/07
"Άλλος για το εκατομμύριο" στο ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ
Σε σήριαλ εμπαιγμού και αδιαφάνειας μοιάζει να εξελίσσεται η διαχείριση κοινοτικού πακέτου ύψους 1.000.000 ευρώ από το ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ (Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Εκπαίδευσης και Αρχικής Επαγγελματικής Κατάρτισης). Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, ανακοινώθηκε αιφνιδιαστικά η αναστολή των διαδικασιών αξιολόγησης ερευνητικών προτάσεων χωρίς καμία ουσιαστική δικαιολογία και χωρίς κανείς να γνωρίζει πού πήγε η χρηματοδότηση.
Το σήριαλ της κοροϊδίας ξεκίνησε στις αρχές του 2007, όλα τα ΑΕΙ της χώρας δέχθηκαν πρόταση από την επιτροπή του ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ και την τότε Υπουργό Παιδείας να υποβάλλουν ερευνητικές προτάσεις συγχρηματοδοτούμενες από Εθνικούς Πόρους και την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο (ΕΚΤ) με θέμα "Έρευνα για την Εκπαίδευση" (Κατηγορία Πράξεων 2.2.3.γ.).
Ο προϋπολογισμός του μέτρου 2.2 ανερχόταν στα 489.060.790 ευρώ, ενώ ο συνολικός προϋπολογισμός για την ενίσχυση του συγκεκριμένου έργου έφθανε στο ποσό των 1.000.000 ευρώ.
Από την αρχή όμως φαινόταν πως κάτι δε πήγαινε καλά. Ενώ για παράδειγμα η αρχική ημερομηνία λήξης υποβολής προτάσεων από πανεπιστήμια και ΤΕΙ είχε οριστεί για τις 23/2/2007, στα μέσα Μαρτίου 2007 δόθηκε αιφνιδιαστικά νέα παράταση και πάλι χωρίς καμία σοβαρή δικαιολογία. Πιθανώς για να εξυπηρετηθούν καλύτερα κάποιοι ευνοούμενοι των διαχειριστών.
Ωστόσο, φήμες είχαν διαρρεύσει ήδη από τα μέσα του καλοκαιριού ότι τα χρήματα από το συγκεκριμένο πακέτο θα πέσουν στη μαύρη τρύπα. Η πρόσφατη ανακοίνωση ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις φήμες.
Σε επιστολή του προς όλους τους άμεσα ενδιαφερόμενους φορείς, ο Ειδικός Γραμματέας του ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ γράφει στις 19/10/2007:
"Σε συνέχεια της αριθμ. 4901/12-03-2007 πρόσκλησης υποβολής προτάσεων για την κατηγορία πράξεων του θέματος καθώς και του τυπικού ελέγχου των προτάσεων που υποβλήθηκαν και των παρατηρήσεων που σας εστάλησαν, η Υπηρεσία μας λόγω του ανεπαρκούς απαιτούμενου χρόνου που απομένει για την απρόσκοπτη ολοκλήρωση των έργων (λήξη υλοποίησης 30/09/2008) αναστέλλει τη διαδικασία αξιολόγησης των προτάσεων.
Η Διαχειριστική αρχή αντιλαμβανόμενη τη σπουδαιότητα της συγκεκριμένης κατηγορίας πράξεων προτίθεται να προβεί υλοποίησή της κατά επόμενη προγραμματική περίοδο (2007 – 2013). Επισημαίνεται ότι το υπό διαμόρφωση Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Εκπαίδευση και
Δια Βίου Μάθηση» της προγραμματικής περιόδου έχει ήδη υποβληθεί προς έγκριση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Εκτιμάται δε ότι η οριστική απόφαση έγκρισης του νέου Επιχειρησιακού Προγράμματος θα ληφθεί πριν από το τέλος του 2008."
Η έλλειψη χρόνου είναι η μοναδική δικαιολογία που επικαλείται ο Ειδικός Γραμματέας για την αναστολή του προγράμματος. Μια δικαιολογία που δεν πείθει κανέναν μια που το χρονοδιάγραμμα του όλου εγχειρήματος συστήθηκε από τους ίδιους. Αν πράγματι η έλλειψη επαρκούς χρόνου ήταν το πρόβλημα, τι έκανε το ΕΠΕΑΕΚ για να την επίλυση του προβλήματος; Γιατί δεν συγκροτήσε ένα υλοποιήσιμο χρονοδιάγραμμα; Γιατί προτίμησε να το υπονομεύσει το ήδη υπάρχον πρόγραμμα χρονοτριβώντας και δίνοντας αδικαιολόγητες παρατάσεις; Και τέλος, γιατί δεν προτίμησε να αναβάλλει αντί να αναστείλει τις διαδικασίες;
Με άλλα λόγια, αφού δεκάδες τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα δέχθηκαν επίσημη πρόσκληση συμμετοχής, αφού συγκρότησαν ερευνητικές ομάδες και μάλιστα εμπλέκοντας συνεργάτες από το εξωτερικό, αφού κατάρτισαν λεπτομερείς ερευνητικές προτάσεις, συνέστησαν προϋπολογισμούς και υπέβαλλαν το σωρό από τα απαραίτητα έγγραφα στην αρμόδια επιτροπή αξιολόγησης, τώρα δέχονται μια ηχηρή και αναίτια απόρριψη από τους διαχειριστές του προγράμματος.
Το όλο χρονικό του προγράμματος αφήνει να διαφανούν ωστόσο οι πραγματικοί λόγοι τόσο της αιφνιδιαστικής παράτασης τον Μάρτη, όσο και της ακύρωσης ουσιαστικά του έργου τον Οκτώβρη.
Η προχειρότητα, η αδιαφάνεια, ο εμπαιγμός, η κακοδιαχείριση και η έλλειψη κάθε σεβασμού προς τους εμπλεκόμενους φορείς δημιουργεί υπόνοιες για διασπάθιση δημόσιου χρήματος. Επίσης, η εμπλοκή συνεργατών από το εξωτερικό, όπως όριζε το πρόγραμμα, εκθέτει τη χώρα σε διαπρεπείς επιστήμονες διεθνώς. Τέλος, η κεντρική ερώτηση παραμένει: πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή το 1εκ. ευρώ;
Το σήριαλ της κοροϊδίας ξεκίνησε στις αρχές του 2007, όλα τα ΑΕΙ της χώρας δέχθηκαν πρόταση από την επιτροπή του ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ και την τότε Υπουργό Παιδείας να υποβάλλουν ερευνητικές προτάσεις συγχρηματοδοτούμενες από Εθνικούς Πόρους και την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο (ΕΚΤ) με θέμα "Έρευνα για την Εκπαίδευση" (Κατηγορία Πράξεων 2.2.3.γ.).
Ο προϋπολογισμός του μέτρου 2.2 ανερχόταν στα 489.060.790 ευρώ, ενώ ο συνολικός προϋπολογισμός για την ενίσχυση του συγκεκριμένου έργου έφθανε στο ποσό των 1.000.000 ευρώ.
Από την αρχή όμως φαινόταν πως κάτι δε πήγαινε καλά. Ενώ για παράδειγμα η αρχική ημερομηνία λήξης υποβολής προτάσεων από πανεπιστήμια και ΤΕΙ είχε οριστεί για τις 23/2/2007, στα μέσα Μαρτίου 2007 δόθηκε αιφνιδιαστικά νέα παράταση και πάλι χωρίς καμία σοβαρή δικαιολογία. Πιθανώς για να εξυπηρετηθούν καλύτερα κάποιοι ευνοούμενοι των διαχειριστών.
Ωστόσο, φήμες είχαν διαρρεύσει ήδη από τα μέσα του καλοκαιριού ότι τα χρήματα από το συγκεκριμένο πακέτο θα πέσουν στη μαύρη τρύπα. Η πρόσφατη ανακοίνωση ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις φήμες.
Σε επιστολή του προς όλους τους άμεσα ενδιαφερόμενους φορείς, ο Ειδικός Γραμματέας του ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ γράφει στις 19/10/2007:
"Σε συνέχεια της αριθμ. 4901/12-03-2007 πρόσκλησης υποβολής προτάσεων για την κατηγορία πράξεων του θέματος καθώς και του τυπικού ελέγχου των προτάσεων που υποβλήθηκαν και των παρατηρήσεων που σας εστάλησαν, η Υπηρεσία μας λόγω του ανεπαρκούς απαιτούμενου χρόνου που απομένει για την απρόσκοπτη ολοκλήρωση των έργων (λήξη υλοποίησης 30/09/2008) αναστέλλει τη διαδικασία αξιολόγησης των προτάσεων.
Η Διαχειριστική αρχή αντιλαμβανόμενη τη σπουδαιότητα της συγκεκριμένης κατηγορίας πράξεων προτίθεται να προβεί υλοποίησή της κατά επόμενη προγραμματική περίοδο (2007 – 2013). Επισημαίνεται ότι το υπό διαμόρφωση Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Εκπαίδευση και
Δια Βίου Μάθηση» της προγραμματικής περιόδου έχει ήδη υποβληθεί προς έγκριση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Εκτιμάται δε ότι η οριστική απόφαση έγκρισης του νέου Επιχειρησιακού Προγράμματος θα ληφθεί πριν από το τέλος του 2008."
Η έλλειψη χρόνου είναι η μοναδική δικαιολογία που επικαλείται ο Ειδικός Γραμματέας για την αναστολή του προγράμματος. Μια δικαιολογία που δεν πείθει κανέναν μια που το χρονοδιάγραμμα του όλου εγχειρήματος συστήθηκε από τους ίδιους. Αν πράγματι η έλλειψη επαρκούς χρόνου ήταν το πρόβλημα, τι έκανε το ΕΠΕΑΕΚ για να την επίλυση του προβλήματος; Γιατί δεν συγκροτήσε ένα υλοποιήσιμο χρονοδιάγραμμα; Γιατί προτίμησε να το υπονομεύσει το ήδη υπάρχον πρόγραμμα χρονοτριβώντας και δίνοντας αδικαιολόγητες παρατάσεις; Και τέλος, γιατί δεν προτίμησε να αναβάλλει αντί να αναστείλει τις διαδικασίες;
Με άλλα λόγια, αφού δεκάδες τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα δέχθηκαν επίσημη πρόσκληση συμμετοχής, αφού συγκρότησαν ερευνητικές ομάδες και μάλιστα εμπλέκοντας συνεργάτες από το εξωτερικό, αφού κατάρτισαν λεπτομερείς ερευνητικές προτάσεις, συνέστησαν προϋπολογισμούς και υπέβαλλαν το σωρό από τα απαραίτητα έγγραφα στην αρμόδια επιτροπή αξιολόγησης, τώρα δέχονται μια ηχηρή και αναίτια απόρριψη από τους διαχειριστές του προγράμματος.
Το όλο χρονικό του προγράμματος αφήνει να διαφανούν ωστόσο οι πραγματικοί λόγοι τόσο της αιφνιδιαστικής παράτασης τον Μάρτη, όσο και της ακύρωσης ουσιαστικά του έργου τον Οκτώβρη.
Η προχειρότητα, η αδιαφάνεια, ο εμπαιγμός, η κακοδιαχείριση και η έλλειψη κάθε σεβασμού προς τους εμπλεκόμενους φορείς δημιουργεί υπόνοιες για διασπάθιση δημόσιου χρήματος. Επίσης, η εμπλοκή συνεργατών από το εξωτερικό, όπως όριζε το πρόγραμμα, εκθέτει τη χώρα σε διαπρεπείς επιστήμονες διεθνώς. Τέλος, η κεντρική ερώτηση παραμένει: πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή το 1εκ. ευρώ;
29/10/07
Το Πνεύμα της Γης
ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ:
Στης ζωής τα κύματα, στη θύελλα της δράσης
Πηγαίνω πάνω και κάτω
Υφαίνω πέρα και δώθε!
Γέννηση και τάφος,
Ένα αιώνιο πέλαγος,
Ένα αιώνιο φάσιμο που αλλάζει,
Μια πύρινη ζωή,
Έτσι δουλεύω μέσα στον γρήγορο αργαλειό του χρόνου
Και υφαίνω της θεότητας το ζωντανό φόρεμα.
Απόσπασμα: Φάουστ του Γκαίτε σε μετάφραση Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου.
27/10/07
"πού να τα βάλω τα λεφτά, μωρή;"
Μετά που πέθανε η γρια, ο γέρος απόμεινε σαν την καλαμιά στον Κάμπο. Ένα ορεινό χωριό που κάποιος είρωνας βρέθηκε να το ονομάσει έτσι. Είχε ένα παιδί και μία κόρη, ο γέρος. Και η κόρη, σαν πιο πονόψυχη, τον πήρε στην πρωτεύουσα -του νομού- να μη μένει μόνος του στο σπίτι που φάνταζε. Όχι τόσο από την απουσία της γριάς, τα τελευταία χρόνια σχεδόν ανύπαρκτη ήταν η καημένη, αλλά νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου, είχαν χτίσει φωλιά.
Όμως ο γέρος δεν έκανε χωριό με τον γαμπρό του τον Θοδωρή. "Να πάτε να ασβεστώσετε το σπίτι στο χωριό, Δεκαπενταύγουστος έρχεται", γκρίνιαζε δυο μήνες νωρίτερα από το μεγάλος γεγονός της Χριστιανοσύνης, αλλά ο γάιδαρος ο γαμπρός τον έγραφε στ' απαυτά του. "Να πας να το βάψεις εσύ σκατόγερε" έγραφε το συννεφάκι της σκέψης αλλά δεν ακουγόταν βέβαια κιχ. Τελοσπάντων, δε μπορούσε και η Ελένη, η κόρη του, να ακούει το γέρο να μουρμουρίζει, γιατί ήταν κουφή από το δεξί αυτί, και ανάλαβε ο Θοδωρής να βάλει ένα μάστορα να το βάψει να πάει στο διάολο, βαμμένο.
Αλλά Αλβανοί δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα στον Κάμπο εκείνο τον καιρό, γιατί ήταν και η συγκομιδή. Έπιασε λοιπόν ο Θοδωρής ένα ρεμάλι του κερατά, ανιψιό της συγχωρεμένης, τον Χαρίτο, να πάει να βάψει το σπίτι να βγάλει κι αυτός ένα μεροκάματο. Ο Θοδωρής είχε βέβαια και ένα λόγο παραπάνω να προτιμήσει τον ξάδερφο εξ αγχιστείας. Παλιά, πριν ο Χαρίτος το ρίξει μέχρι τα μπούνια στις Ρωσίδες, τα ζάρια και στο χασίσι και κάνει τον Κορυδαλλό εξοχικό του, πήγαιναν και καμιά μπουρδελότσαρκα παρέα και ο Χαρίτος φάνηκε μπεσαλής. Τσιμουδιά και σε κανέναν δεν έβγαλε για τα παραστρατήματα του οικογενειάρχη. Τον βρίσκει λοιπόν με τα χίλια ζόρια ο Θοδωρής, του δίνει τα κλειδιά και ένα πενηντάευρο για τις μπογιές να πάει να ασπρίσει το ερείπιο να ηρεμήσει και το άλλο ερείπιο ο πεθερός του.
Περνάει μια βδομάδα, περνάνε δύο, άφαντος ο Χαρίτος. Το κινητό, ένα δηλαδή από τα πολλά - σεσημασμένος ήτανε ο άνθρωπος- ήταν μονίμως κλειστό. Το σπίτι, τρία δωμάτια όλα κι όλα, βαμμένο στην τρίχα αλλά ο Χαρίτος απλήρωτος. Ήξεραν βέβαια όλοι τι κοπρίτης είναι και δεν ανησύχησαν για την εξαφάνιση. Αλλά να μη ζητήσει λεφτά και να γίνει καπνός κι από πάνω; Σαν πολύ δε πήγαινε;
Παίρνει κι η Ελένη τηλέφωνο τον αδερφό της, που ήταν παντρεμένος σε ένα κεφαλοχώρι, μπας και έχει τίποτα μαντάτα από τον Χαρίτο αλλά πού να ξέρει κι ο Ζήσης; Άλλος οικογενειάρχης από κει, τι αλισβερίσια να έχει με τον ρεμπεσκιέ; Όταν έμαθε όμως όλη την ιστορία, κατέβηκε ο οικογενειάρχης σαν σίφουνας, όσο σίφουνας μπορεί να είναι ένας πενηνταπεντάρης-εκατόν είκοσι κιλά σαν το Ζήση, καβάλησε το τέσσερα επί τέσσερα και νά σου τον βραδιάτικα στο πατρικό του. Ορμάει στο μπαούλο με τα προικιά, ψάχνει-ψάχνει, τίποτα. Αδειάζει χάμω ό,τι δαντέλες, κεντήματα, τραπεζομάντηλα, και ναφθαλίνες ήταν μέσα στο μπαούλο αλλά το κομπόδεμα με τα 2.000 ευρώ είχε βγάλει φτερά. Και είχε πετάξει μέχρι την Αθήνα που ο Χαρίτος το ροκάνιζε σαν ξερολούκουμο.
Ξανακαβαλάει αφιονισμένος ο Ζήσης το 4x4, και να σου τον στην πρωτεύουσα-του νομού. Το τι έγινε εκείνο το βράδυ δε περιγράφεται. Ο Ζήσης να κατηγορεί την Ελένη που δεν τον συμβουλεύθηκε για το μπογιάντισμα, ο πεθερός να κατηγορεί το Θοδωρή, ο Θοδωρής να τα ρίχνει στον γέρο, η Ελένη να κατηγορεί τη μοίρα της και όλοι μαζί να καταριούνται τον Χαρίτο που έκανε ζωή χαρισάμενη εκείνες για τις μέρες. Πόσες μέρες όμως να σε κρατήσουν δυο χιλιάρικα στην αθηναϊκή ντόλτσε βίτα; Μαθεύεται πως γύρισε στο χωριό. Στήνουν λοιπόν καραούλι οι τρεις άνδρες του σπιτιού που για πρώτη φορά μονοιάσανε απέναντι στον κοινό εχθρό και τον κάνουν τον κακομοίρη τον Χαρίτο του αλατιού. Πάρε κι αυτή, πάρε κι εκείνη. Μετά, τον πετάνε στην καρότσα του αγροτικού και τον πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής."Ποιος σε έκανε μωρέ έτσι" τον ρωτάνε οι μπάτσοι. "Εμείς" απαντάει εν χορώ η οικογένεια και τρώει ο Χαρίτος και μια αυτεπάγγελτη μήνυση που ομολόγησε την κλοπή.
Γυρνάει ο Ζήσης ξαλαφρωμένος στο κεφαλοχώρι, νυν Δήμο, και διηγείται την ιστορία στην οικογένεια περήφανος που είχε αίσιο τέλος και θα τιμωρηθεί ο υπαίτιος.
Τι ήταν να το ακούσει η κόρη του; Έπιασε τον Θεό από το πόδι!
"Έχετε τρελαθεί ομαδικώς; Στον καημένο το Χαρίτο βρήκατε να ξεσπάσετε την οργή σας που δεν έχει να φάει; Εδώ μωρέ σας κλέβουν από χίλιες μπάντες οι τράπεζες και τους λέτε κι ευχαριστώ..."
Αυτή τη κουβέντα περίμενε κι ο Ζήσης.
"Και πού να τα έβαζα τα λεφτά για να μη τα βρει η μάνα σου; Εσύ μωρή σαφρακιασμένη δεν μας πήρες το κεφάλι την άλλη φορά να μη βάζω τα λεφτά στο βιβλιάριο γιατί με κλέβει η τράπεζα και τώρα που τα 'βαλα στο μπαούλο και μας τα έφαγε ο Χαρίτος μου λες να αποσύρουμε και τη μήνυση;"
Η θυγατέρα μπλόκαρε για κάποια δευτερόλεπτα. Η μπαλάντζα έγειρε φανερά προς το μέρος του πατέρα, ώσπου μέσα στην έξαψη του θεώρησε σκόπιμο να ξαναρωτήσει:
"Πού να τα βάλω τα λεφτά μωρή;"
Την ίδια ώρα δυο απέναντι συννεφάκια σκέψης έγραφαν "Στον κώλο μου;" "Στον κώλο σου".
Θά'ταν κι αυτό μια κάποια λύσις...
Όμως ο γέρος δεν έκανε χωριό με τον γαμπρό του τον Θοδωρή. "Να πάτε να ασβεστώσετε το σπίτι στο χωριό, Δεκαπενταύγουστος έρχεται", γκρίνιαζε δυο μήνες νωρίτερα από το μεγάλος γεγονός της Χριστιανοσύνης, αλλά ο γάιδαρος ο γαμπρός τον έγραφε στ' απαυτά του. "Να πας να το βάψεις εσύ σκατόγερε" έγραφε το συννεφάκι της σκέψης αλλά δεν ακουγόταν βέβαια κιχ. Τελοσπάντων, δε μπορούσε και η Ελένη, η κόρη του, να ακούει το γέρο να μουρμουρίζει, γιατί ήταν κουφή από το δεξί αυτί, και ανάλαβε ο Θοδωρής να βάλει ένα μάστορα να το βάψει να πάει στο διάολο, βαμμένο.
Αλλά Αλβανοί δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα στον Κάμπο εκείνο τον καιρό, γιατί ήταν και η συγκομιδή. Έπιασε λοιπόν ο Θοδωρής ένα ρεμάλι του κερατά, ανιψιό της συγχωρεμένης, τον Χαρίτο, να πάει να βάψει το σπίτι να βγάλει κι αυτός ένα μεροκάματο. Ο Θοδωρής είχε βέβαια και ένα λόγο παραπάνω να προτιμήσει τον ξάδερφο εξ αγχιστείας. Παλιά, πριν ο Χαρίτος το ρίξει μέχρι τα μπούνια στις Ρωσίδες, τα ζάρια και στο χασίσι και κάνει τον Κορυδαλλό εξοχικό του, πήγαιναν και καμιά μπουρδελότσαρκα παρέα και ο Χαρίτος φάνηκε μπεσαλής. Τσιμουδιά και σε κανέναν δεν έβγαλε για τα παραστρατήματα του οικογενειάρχη. Τον βρίσκει λοιπόν με τα χίλια ζόρια ο Θοδωρής, του δίνει τα κλειδιά και ένα πενηντάευρο για τις μπογιές να πάει να ασπρίσει το ερείπιο να ηρεμήσει και το άλλο ερείπιο ο πεθερός του.
Περνάει μια βδομάδα, περνάνε δύο, άφαντος ο Χαρίτος. Το κινητό, ένα δηλαδή από τα πολλά - σεσημασμένος ήτανε ο άνθρωπος- ήταν μονίμως κλειστό. Το σπίτι, τρία δωμάτια όλα κι όλα, βαμμένο στην τρίχα αλλά ο Χαρίτος απλήρωτος. Ήξεραν βέβαια όλοι τι κοπρίτης είναι και δεν ανησύχησαν για την εξαφάνιση. Αλλά να μη ζητήσει λεφτά και να γίνει καπνός κι από πάνω; Σαν πολύ δε πήγαινε;
Παίρνει κι η Ελένη τηλέφωνο τον αδερφό της, που ήταν παντρεμένος σε ένα κεφαλοχώρι, μπας και έχει τίποτα μαντάτα από τον Χαρίτο αλλά πού να ξέρει κι ο Ζήσης; Άλλος οικογενειάρχης από κει, τι αλισβερίσια να έχει με τον ρεμπεσκιέ; Όταν έμαθε όμως όλη την ιστορία, κατέβηκε ο οικογενειάρχης σαν σίφουνας, όσο σίφουνας μπορεί να είναι ένας πενηνταπεντάρης-εκατόν είκοσι κιλά σαν το Ζήση, καβάλησε το τέσσερα επί τέσσερα και νά σου τον βραδιάτικα στο πατρικό του. Ορμάει στο μπαούλο με τα προικιά, ψάχνει-ψάχνει, τίποτα. Αδειάζει χάμω ό,τι δαντέλες, κεντήματα, τραπεζομάντηλα, και ναφθαλίνες ήταν μέσα στο μπαούλο αλλά το κομπόδεμα με τα 2.000 ευρώ είχε βγάλει φτερά. Και είχε πετάξει μέχρι την Αθήνα που ο Χαρίτος το ροκάνιζε σαν ξερολούκουμο.
Ξανακαβαλάει αφιονισμένος ο Ζήσης το 4x4, και να σου τον στην πρωτεύουσα-του νομού. Το τι έγινε εκείνο το βράδυ δε περιγράφεται. Ο Ζήσης να κατηγορεί την Ελένη που δεν τον συμβουλεύθηκε για το μπογιάντισμα, ο πεθερός να κατηγορεί το Θοδωρή, ο Θοδωρής να τα ρίχνει στον γέρο, η Ελένη να κατηγορεί τη μοίρα της και όλοι μαζί να καταριούνται τον Χαρίτο που έκανε ζωή χαρισάμενη εκείνες για τις μέρες. Πόσες μέρες όμως να σε κρατήσουν δυο χιλιάρικα στην αθηναϊκή ντόλτσε βίτα; Μαθεύεται πως γύρισε στο χωριό. Στήνουν λοιπόν καραούλι οι τρεις άνδρες του σπιτιού που για πρώτη φορά μονοιάσανε απέναντι στον κοινό εχθρό και τον κάνουν τον κακομοίρη τον Χαρίτο του αλατιού. Πάρε κι αυτή, πάρε κι εκείνη. Μετά, τον πετάνε στην καρότσα του αγροτικού και τον πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής."Ποιος σε έκανε μωρέ έτσι" τον ρωτάνε οι μπάτσοι. "Εμείς" απαντάει εν χορώ η οικογένεια και τρώει ο Χαρίτος και μια αυτεπάγγελτη μήνυση που ομολόγησε την κλοπή.
Γυρνάει ο Ζήσης ξαλαφρωμένος στο κεφαλοχώρι, νυν Δήμο, και διηγείται την ιστορία στην οικογένεια περήφανος που είχε αίσιο τέλος και θα τιμωρηθεί ο υπαίτιος.
Τι ήταν να το ακούσει η κόρη του; Έπιασε τον Θεό από το πόδι!
"Έχετε τρελαθεί ομαδικώς; Στον καημένο το Χαρίτο βρήκατε να ξεσπάσετε την οργή σας που δεν έχει να φάει; Εδώ μωρέ σας κλέβουν από χίλιες μπάντες οι τράπεζες και τους λέτε κι ευχαριστώ..."
Αυτή τη κουβέντα περίμενε κι ο Ζήσης.
"Και πού να τα έβαζα τα λεφτά για να μη τα βρει η μάνα σου; Εσύ μωρή σαφρακιασμένη δεν μας πήρες το κεφάλι την άλλη φορά να μη βάζω τα λεφτά στο βιβλιάριο γιατί με κλέβει η τράπεζα και τώρα που τα 'βαλα στο μπαούλο και μας τα έφαγε ο Χαρίτος μου λες να αποσύρουμε και τη μήνυση;"
Η θυγατέρα μπλόκαρε για κάποια δευτερόλεπτα. Η μπαλάντζα έγειρε φανερά προς το μέρος του πατέρα, ώσπου μέσα στην έξαψη του θεώρησε σκόπιμο να ξαναρωτήσει:
"Πού να τα βάλω τα λεφτά μωρή;"
Την ίδια ώρα δυο απέναντι συννεφάκια σκέψης έγραφαν "Στον κώλο μου;" "Στον κώλο σου".
Θά'ταν κι αυτό μια κάποια λύσις...
26/10/07
το πρώτο θύμα του χουλιγκανισμού
Ο Χαράλαμπος Μπλιώνας ήταν το πρώτο θύμα του χουλιγκανισμού στα ελληνικά γήπεδα. Σαν σήμερα, 26 Οκτώβρη του 1986, μια κροτίδα τον βρήκε στο λαιμό, κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα Λάρισα-ΠΑΟΚ στο Αλκαζάρ, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Ο 29χρονος Χαράλαμπος Μπλιώνας, καταγόταν από τη Λάρισα αλλά ζούσε και δούλευε στην Αθήνα ως καθηγητής των ΣΕΛΕΤΕ. Οι εφημερίδες της εποχής αναφέρουν πως ο Μπλιώνας δεν ήταν τακτικός στις κερκίδες και πως εκείνη την Κυριακή έτυχε να βρεθεί στο γήπεδο, περιμένοντας το τρένο για Αθήνα. Ο αγώνας δεν αναβλήθηκε. Συνεχίστηκε κανονικά με νίκη του ΠΑΟΚ εκτός έδρας. Κάποιοι είχαν κατηγορήσει τον δικέφαλο του Βορρά ότι εκμεταλλεύτηκε την κακή ψυχολογία της ΑΕΛ μετά το τραγικό συμβάν. Αργότερα, το 2005, σε αναμέτρηση ΠΑΟΚ- ΑΕΛ στην Τούμπα, οπαδοί του ΠΑΟΚ κρέμασαν πανώ με το σύνθημα "Μια φωτοβολίδα για κάθε καρωτίδα".25/10/07
Δeν eχω τίποτα καινούργιο να πω
"Δeν eχω τίποτα καινούργιο να πω, είμαι καλά, πολύ καλά (λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα), ευχαριστώ". Με εκφράζει το σαχλοτράγουδο του Σταμάτη-ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος- Σπανουδάκη, που ερμήνευσε ο κατά τα άλλα πολύς Μανόλης Μητσιάς.
Τι μπελάς και το blogging. Νέα ντράβαλα βάλαμε στο κεφάλι μας. Άντε να πρέπει κάθε μέρα να βρεις να πεις μια καινούργια, ενδιαφέρουσα, κουλ και τρέντυ, φρέσκια και περιποιημένη, μεστή και όχι βραστή παπαριά.
Μετά, πρέπει να πετάγεσαι να δεις τι λένε και οι φίλοι σου στα δικά τους blogs. Kαλά παιδιά, δε λέω, αλλά μπορεί, ας πούμε, να περιδρομιάζουμε γυρόπιτες στα διπλανά τραπεζάκια και να μη γνωριζόμαστε. Μπορεί να δανειστώ την κέτσαπ σου ρε φιλενάδα, και να μην ξέρω πως έχεις το κωδικό όνομα τάδε. Σαν το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου, κι εμείς.
Μετά, είναι και το άλλο. Πρέπει και να είσαι και έτοιμος να μπει στο κατάστημα κανένας Χόμο Νεάντερταλ να σου κάνει μούντα με το ρόπαλο γιατί δεν έχει κατακτήσει ακόμα την ομιλία ο Ουαγκαντούγκου. Και πρέπει ως άλλος χριστιανός, ή μάλλον ως άλλος cool τύπος, να κάτσεις να τις φας και να το παίξεις Α.Α.(ατσαλάκωτος αβραμόπουλος) για να τον βγάλεις τον άλλο αγροίκο.
Και έπειτα, θα πας να δεις τα στατιστικά, ποιος μπήκε και ποιος βγήκε σαν την κυρά Κατίνα από το Περαχώρι. Παλιά στα χωριά δεν υπήρχαν και πολλά αυτοκίνητα, για να μη σου πω καθόλου. Αν είχες παράθυρο που βλέπει στο δρόμο - στο δρόμο θα έβλεπε ρε έξυπνη, δεν έχει ακάλυπτους στα πετρόχτιστα- δεν ήταν πειρασμός να πεταχτείς να δεις ποιος πέρασε και προς τα πού και με ποιους; Πώς δεν ήταν; Έτσι και η αφεντιά μου. Παλιά δεν είχα ιστολόγιο. Τώρα έχω και με θέα στις IP σας. Ποιος μπαίνει από τον Καναδά 7 εφτά φορές τη μέρα από την πρώτη μέρα της Δημιουργίας του Παρόντος Ιστολογίου; Είσαι groupie μου, παιδάκι μου; Στείλε ένα ραβασάκι να μου εκφράσεις το θαυμασμό, να σου στείλω και αυτόγραφο με φιλί κόκκινο αποτύπωμα να γίνει το μπέρδεγουαίη να γουστά.
Πέρα από όλα αυτά, έχεις και τον ανταγωνισμό. Πας και λες στη ξαδέρφη σου την Αφρούλα,"ρε συ έχω blog". Και σου απαντάει το ξόανο, "σαν τον Πιτσιρίκο, σαν τον Old-Boy, σαν την psilikatzou?" Όχι μωρή, σαν εμένα. Άτιμη παλιοκενωνία που άλλους τους ανεβάζεις στο Technocrati κι άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα. Ή μήπως όχι; Να τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε...τις επισκεψιμότητες. Μπορεί και οι 150 που μου έρχονται τη μέρα να είναι pas mal, pas mal. Έχω και φουλ του Κριού στο ωροσκόπιό μου, γεννημένη για το Γκραν Πρι δηλαδή, δεν παίζει να πω τριαλαρίλαρό δεν με ενδιαφέρουν αυτά τα ποταπά θέματα και να συνεχίσω τον ανέμελο περίπατο μες στα δάσα, που λέει και ο Σκαρίμπας.
Είναι και το άλλο το θέμα. Δε διαβάζω πια όπως παλιά. Από την ώρα που άνοιξα το μαγαζί, έχω αφήσει στη μέση το Χρονικό του Χρόνου, το The rain before it falls και τον...Φάουστ (εδώ έβγαλα στη φόρα τα στατιστικά στον Γκαίτε θα κωλώσουμε; ) Κι ούτε εφημερίδες διαβάζω πια. Περιμένω να μου κάνει την αποδελτίωση το buzz reality και ο Όνειρος. Δεν έχω χρόνο μάτια μου, που έλεγε το σοφό τραγουδάκι της Σωτηρίας Λεονάρδου -τι κάνει αυτή η ψυχή;- γιατί έχω πολλαπλές υποχρεώσεις. Τεράστιο μανίκι τελοσπάντων το blogging γι'αυτό με βλέπω να παίρνω και 'γω αναρρωτική διαρκείας σαν το Νίκο Δήμου, αν και δε θά 'χω μετά πού τη παπαριά κλίναι.
Εσείς ρε ραλίστες, πώς την παλεύετε;
Τι μπελάς και το blogging. Νέα ντράβαλα βάλαμε στο κεφάλι μας. Άντε να πρέπει κάθε μέρα να βρεις να πεις μια καινούργια, ενδιαφέρουσα, κουλ και τρέντυ, φρέσκια και περιποιημένη, μεστή και όχι βραστή παπαριά.
Μετά, πρέπει να πετάγεσαι να δεις τι λένε και οι φίλοι σου στα δικά τους blogs. Kαλά παιδιά, δε λέω, αλλά μπορεί, ας πούμε, να περιδρομιάζουμε γυρόπιτες στα διπλανά τραπεζάκια και να μη γνωριζόμαστε. Μπορεί να δανειστώ την κέτσαπ σου ρε φιλενάδα, και να μην ξέρω πως έχεις το κωδικό όνομα τάδε. Σαν το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου, κι εμείς.
Μετά, είναι και το άλλο. Πρέπει και να είσαι και έτοιμος να μπει στο κατάστημα κανένας Χόμο Νεάντερταλ να σου κάνει μούντα με το ρόπαλο γιατί δεν έχει κατακτήσει ακόμα την ομιλία ο Ουαγκαντούγκου. Και πρέπει ως άλλος χριστιανός, ή μάλλον ως άλλος cool τύπος, να κάτσεις να τις φας και να το παίξεις Α.Α.(ατσαλάκωτος αβραμόπουλος) για να τον βγάλεις τον άλλο αγροίκο.
Και έπειτα, θα πας να δεις τα στατιστικά, ποιος μπήκε και ποιος βγήκε σαν την κυρά Κατίνα από το Περαχώρι. Παλιά στα χωριά δεν υπήρχαν και πολλά αυτοκίνητα, για να μη σου πω καθόλου. Αν είχες παράθυρο που βλέπει στο δρόμο - στο δρόμο θα έβλεπε ρε έξυπνη, δεν έχει ακάλυπτους στα πετρόχτιστα- δεν ήταν πειρασμός να πεταχτείς να δεις ποιος πέρασε και προς τα πού και με ποιους; Πώς δεν ήταν; Έτσι και η αφεντιά μου. Παλιά δεν είχα ιστολόγιο. Τώρα έχω και με θέα στις IP σας. Ποιος μπαίνει από τον Καναδά 7 εφτά φορές τη μέρα από την πρώτη μέρα της Δημιουργίας του Παρόντος Ιστολογίου; Είσαι groupie μου, παιδάκι μου; Στείλε ένα ραβασάκι να μου εκφράσεις το θαυμασμό, να σου στείλω και αυτόγραφο με φιλί κόκκινο αποτύπωμα να γίνει το μπέρδεγουαίη να γουστά.
Πέρα από όλα αυτά, έχεις και τον ανταγωνισμό. Πας και λες στη ξαδέρφη σου την Αφρούλα,"ρε συ έχω blog". Και σου απαντάει το ξόανο, "σαν τον Πιτσιρίκο, σαν τον Old-Boy, σαν την psilikatzou?" Όχι μωρή, σαν εμένα. Άτιμη παλιοκενωνία που άλλους τους ανεβάζεις στο Technocrati κι άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα. Ή μήπως όχι; Να τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε...τις επισκεψιμότητες. Μπορεί και οι 150 που μου έρχονται τη μέρα να είναι pas mal, pas mal. Έχω και φουλ του Κριού στο ωροσκόπιό μου, γεννημένη για το Γκραν Πρι δηλαδή, δεν παίζει να πω τριαλαρίλαρό δεν με ενδιαφέρουν αυτά τα ποταπά θέματα και να συνεχίσω τον ανέμελο περίπατο μες στα δάσα, που λέει και ο Σκαρίμπας.
Είναι και το άλλο το θέμα. Δε διαβάζω πια όπως παλιά. Από την ώρα που άνοιξα το μαγαζί, έχω αφήσει στη μέση το Χρονικό του Χρόνου, το The rain before it falls και τον...Φάουστ (εδώ έβγαλα στη φόρα τα στατιστικά στον Γκαίτε θα κωλώσουμε; ) Κι ούτε εφημερίδες διαβάζω πια. Περιμένω να μου κάνει την αποδελτίωση το buzz reality και ο Όνειρος. Δεν έχω χρόνο μάτια μου, που έλεγε το σοφό τραγουδάκι της Σωτηρίας Λεονάρδου -τι κάνει αυτή η ψυχή;- γιατί έχω πολλαπλές υποχρεώσεις. Τεράστιο μανίκι τελοσπάντων το blogging γι'αυτό με βλέπω να παίρνω και 'γω αναρρωτική διαρκείας σαν το Νίκο Δήμου, αν και δε θά 'χω μετά πού τη παπαριά κλίναι.
Εσείς ρε ραλίστες, πώς την παλεύετε;
23/10/07
urban sunsets
Έρχεται κάποια απογεύματα και μου χτυπάει την πόρτα, σιγανά. Σα να μη θέλει να με τρομάξει. Σα να θέλει να δει αν είναι κάποιος μέσα. Την ακούω και της λέω «έλα μέσα, ανοιχτά είναι...» Κι εκείνη γλιστράει μέσα απ΄ την πόρτα που αφήνω ξεκλείδωτη. Κάθεται δίπλα μου, φλύαρη δίχως να πει λέξη. Βάζουμε μουσική. Κοιτάμε έξω απ’ το παράθυρο. Καμιά φορά ανάβουμε τσιγάρο. Καμιά φορά ξαπλώνουμε δίχως νύστα. Πάντοτε αμίλητες, άδειες και τρομαγμένες . Εγώ και η θλίψη. Μόνες.Μετά βλέπει πως με κούρασε με την καταχνιά της και φεύγει. Δε της έχω πει ποτέ πως όταν έρχεται είμαι ζωντανή μέσα μου. Δεν τό ’πα για να μην έρθει για πάντα. Αλλά την πόρτα μου ανοιχτή θα την αφήνω. Τελευταία, μπαίνει σαν κλέφτης και δικός μου άνθρωπος, αλλά δε με βρίσκει στο σπίτι τα απογεύματα . Της έχω αφήσει σημείωμα «είμαι στο γραφείο». Αλλά ποτέ δεν πέρασε από κει. Μπορεί να τρόμαξε στην εργασία και χαρά. Αλλά ίσως είναι πιο πολύ, που εκεί δεν αδειάζω νά ‘ρθει να φωλιάσει μέσα μου. Και να ανάβουμε μαζί τσιγάρο.Κατάλαβες τώρα γιατί σου λέω πως μένω στη δουλειά ώσπου να νυχτώσει;
22/10/07
οι γερμανοί ξανάρχονται!!!
Επιτέλους οι γερμανοί ξανάρχονται να δούμε χαρά στα τύμπανά μας και εμείς οι ακροάτριες.
Το νέο άλμπουμ των Einstürzende Neubauten (= Collapsing Buildings) μόλις κυκλοφόρησε εις τας Ευρώπας και έχει τίτλο Alles Wieder Offen.Πρέπει να τους γνωρίσετε οπωσδήποτε. Όχι μόνο γιατί γράφουν υπέροχους δίσκους εδώ και 27 χρόνια, όχι μόνο γιατί όταν μεσολαβούν τρία χρόνια από τον ένα δίσκο στον άλλο η νέα κυκλοφορία είναι μέγα γεγονός, όχι μόνο γιατί πρόκειται για μια ανεξάρτητη παραγωγή αλλά επειδή το το Alles Weider Offen είναι αποτέλεσμα διαδικτυακής αυτοδιαχειριζόμενης καλλιτεχνίας. Οι τύποι διατηρούν website με φόρουμ και blog -οι ίδιοι και όχι τίποτα ανεγκέφαλα groupies ή φραγκοφόνισσες εταιρείες- όπου έρχονται σε τακτική επικοινωνία με τους ακροατές τους. Αυτό δεν είναι καμιά σπουδαία πρωτοτυπία. Το να σπονσοράρουν τα άλμπουμ όμως οι ίδιοι οι ακροατές είναι. Μπορεί κανείς να γραφτεί ως μέλος στους Ε.Ν. και να πληρώσει αν θέλει μια συνδρομή εξασφαλίζοντας κάποια προνόμια (πχ να δει τους Ε.Ν. να ηχογραφούν, να παραλάβει πρώτος το δίσκο κλπ). Έτσι οι Ε.Ν. έχουν πληρωθεί πριν κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ, και δουλεύουν ήσυχοι, χωρίς να χρειάζεται να σπαταλήσουν ενέργεια και χρόνο σε αλισβερίσια με εταιρείες, μμε και λοιπά. Καλή ιδέα δεν είναι;
Αν υπάρχει κανείς που δε του άρεσε το βίντεο κλίπ και το τραγούδι είναι κακός άνθρωπος και του κόβω την καλημέρα! Μόνο gutten Nacht από δώ και πέρα. Groupie κι εγώ σήμερα! ;)
21/10/07
"δεν ξέρεις τι σου γίνεται"
Κι όταν δεν έγιναν όσα ήθελες να είχαν γίνει, γιατί δεν ήθελα, γιατί δεν μπόρεσα, γιατί δεν έπρεπε, γιατί δεν έτυχε, γιατί ούτε συ δεν ήθελες βαθιά μέσα σου ίσως, τότε με κατηγόρησες -όπως καθένας που ενεργοποιεί τον ένα από τους δέκα-δώδεκα μηχανισμούς άμυνας του εγώ- λέγοντας "Δεν ξέρεις τι σου γίνεται!" Και κατέστρεψες ένα μου πρωινό -μόνο- ώσπου κάποιος καλός άνεμος έφερε λίγες ώρες μετά το τραγουδάκι αυτό στ' αυτιά μου. Κι έτσι μπόρεσα να βρω το θάρρος και να σου απαντήσω πως ναι βρε γαμημένε άντρα, δε ξέρω ποια είμαι και δε ξέρω αν όσο ζω θα μάθω, χωρίς να ξέρω αν και πώς ονομάζει η Άννα Φρόυντ τούτη την άμυνά μου. Πάντως θυμάμαι τα λόγια του Ντέμιαν στον Έρμαν Έσσε πως το ταξίδι στην αυτογνωσία είναι από τις πιο επώδυνες και δυσάρεστες εμπειρίες στη ζωή του ανθρώπου, που θα αποφασίσει να το ξεκινήσει. Δε βάζουμε τρικλοποδιές ρε σ' αυτόν που σηκώνεται να περπατήσει μόνος και αβάσταγος τον πιο αβάσταχτο και μοναχικό του δρόμο. Δε βάζουμε.
Νά 'χα δυο ζωές
Νά 'μουν χαρά να μοιραστώ
και λύπη να σκορπίσω
κι ένα βουνό, ψηλό βουνό
τον ουρανό ν' αγγίξω.
Να 'μουν αλλού να 'μουν αλλιώς
νά 'ξερα τι γυρεύω
και σαν τραγούδι σιγανό
στα χείλη σου ν' ανέβω.
Ρεφρέν
Νά 'χα δυο ζωές
από την αρχή να ξαναρχίσω
αχ καημέ,
κι όλα μου τα λάθη να τα σβήσω.
Νά 'χα δυο ζωές
όλα μου τα πάθη να τα ζήσω
αχ καημέ,
κι από την αρχή να ξαναρχίσω.
Να 'μουν εσύ νά 'σουν εγώ
νά 'ξερα τι γυρεύω
και σαν τραγούδι σιγανό
στα χείλη σου ν' ανέβω.
Ρεφρέν
Νά 'χα δυο ζωές
από την αρχή να ξαναρχίσω
αχ καημέ,
κι όλα μου τα λάθη να τα σβήσω.
Νά 'χα δυο ζωές
όλα μου τα πάθη να τα ζήσω
αχ καημέ,
κι από την αρχή να ξαναρχίσω.
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Ερμηνεία: Γιώτα Νέγκα (εδώ), Γιάννης Κότσιρας, Μαρία Λούκα (αλλού)
Νά 'χα δυο ζωές
Νά 'μουν χαρά να μοιραστώ
και λύπη να σκορπίσω
κι ένα βουνό, ψηλό βουνό
τον ουρανό ν' αγγίξω.
Να 'μουν αλλού να 'μουν αλλιώς
νά 'ξερα τι γυρεύω
και σαν τραγούδι σιγανό
στα χείλη σου ν' ανέβω.
Ρεφρέν
Νά 'χα δυο ζωές
από την αρχή να ξαναρχίσω
αχ καημέ,
κι όλα μου τα λάθη να τα σβήσω.
Νά 'χα δυο ζωές
όλα μου τα πάθη να τα ζήσω
αχ καημέ,
κι από την αρχή να ξαναρχίσω.
Να 'μουν εσύ νά 'σουν εγώ
νά 'ξερα τι γυρεύω
και σαν τραγούδι σιγανό
στα χείλη σου ν' ανέβω.
Ρεφρέν
Νά 'χα δυο ζωές
από την αρχή να ξαναρχίσω
αχ καημέ,
κι όλα μου τα λάθη να τα σβήσω.
Νά 'χα δυο ζωές
όλα μου τα πάθη να τα ζήσω
αχ καημέ,
κι από την αρχή να ξαναρχίσω.
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Ερμηνεία: Γιώτα Νέγκα (εδώ), Γιάννης Κότσιρας, Μαρία Λούκα (αλλού)
20/10/07
18/10/07
το πολύ το τίκι-τίκα κάνει το παιδί εθνίκα
Οι εθνικές ομάδες είναι μια καλή ευκαιρία για τους ντεμέκ alternative και δήθεν προοδευτικούς να εκσπερματίσουν λίγο από το σωρευμένο τους εθνικισμό.
17/10/07
έχει και η συμπόνοια ένα όριο
Τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο τον αντιπαθούσα και ως θεσμό και ως προσωπικότητα. Όταν έμαθα ότι χτυπήθηκε από τον καρκίνο η αντιπάθειά μου κάμφθηκε από ένα αίσθημα συμπόνοιας για τον άνθρωπο που υποφέρει και θα καταλήξει από την καταραμένη αρρώστια. Όμως τη συμπόνοια μου διαδέχθηκε η οργή και πλέον σκασίλα μου ζήσει- πεθάνει, υποφέρει -δεν υποφέρει.
Θύμωσα επειδή είπε "Γιατί εγώ, Θεέ μου... Γιατί σε μένα και όχι κάπου αλλού...Όμως, τελικά το πήρα πίσω, γιατί έμοιαζε με ύβρι, ήταν σαν να ελέγχω τον Θεό... "
Μα είναι δυνατόν να εύχεται να μη πάει χαμένος ο καρκίνος και να πέσει σε συνάνθρωπό του;
Αν ήταν Άνθρωπος θα ευχόταν να μην τύχει αυτό ούτε στο χειρότερό του εχθρό.
Αν ήταν Χριστιανός δε θα είχε εχθρούς.
Αν ήταν Χριστιανός θα μετάνιωνε όχι μόνο που επιχείρησε να ελέγξει τη θεία βούληση αλλά που ευχήθηκε το κακό άλλου ανθρώπου.
Αν πίστευε στο Θεό θα υπέμενε καρτερικά τον πόνο και τη δοκιμασία της αρρώστιας όπως έκανε, για παράδειγμα, ο Όσιος Παΐσιος που τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του.
Αν πίστευε στο Θεό θα έβλεπε την αρρώστια σου σαν μία περιπέτεια σταλμένη από το Θεό για να τον δοκιμάσει και να τον λυτρώσει.
Αν πίστευε στο Θεό και σε όλες αυτές τις ανοησίες περί μεταθανάτιας ζωής θα ήταν βαθιά ευτυχισμένος που θα αφήσει τα εγκόσμια για να βρεθεί κοντά στον Κύριο (του).
Μ' αυτή τη χυδαία δήλωσή του, ένα βήμα πριν το θάνατο, αποδεικνύει περίτρανα πως ούτε καλός άνθρωπος είναι, ούτε αληθινός χριστιανός, ούτε η πίστη του στο Θεό είναι ακλόνητη. Και δεν του αξίζει η συμπόνοια μου. Στο κάτω-κάτω θα μπορούσα να είμαι εγώ, εσύ, ο άλλος αυτό το "κάπου αλλού" που ευχήθηκε...
Θύμωσα επειδή είπε "Γιατί εγώ, Θεέ μου... Γιατί σε μένα και όχι κάπου αλλού...Όμως, τελικά το πήρα πίσω, γιατί έμοιαζε με ύβρι, ήταν σαν να ελέγχω τον Θεό... "
Μα είναι δυνατόν να εύχεται να μη πάει χαμένος ο καρκίνος και να πέσει σε συνάνθρωπό του;
Αν ήταν Άνθρωπος θα ευχόταν να μην τύχει αυτό ούτε στο χειρότερό του εχθρό.
Αν ήταν Χριστιανός δε θα είχε εχθρούς.
Αν ήταν Χριστιανός θα μετάνιωνε όχι μόνο που επιχείρησε να ελέγξει τη θεία βούληση αλλά που ευχήθηκε το κακό άλλου ανθρώπου.
Αν πίστευε στο Θεό θα υπέμενε καρτερικά τον πόνο και τη δοκιμασία της αρρώστιας όπως έκανε, για παράδειγμα, ο Όσιος Παΐσιος που τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του.
Αν πίστευε στο Θεό θα έβλεπε την αρρώστια σου σαν μία περιπέτεια σταλμένη από το Θεό για να τον δοκιμάσει και να τον λυτρώσει.
Αν πίστευε στο Θεό και σε όλες αυτές τις ανοησίες περί μεταθανάτιας ζωής θα ήταν βαθιά ευτυχισμένος που θα αφήσει τα εγκόσμια για να βρεθεί κοντά στον Κύριο (του).
Μ' αυτή τη χυδαία δήλωσή του, ένα βήμα πριν το θάνατο, αποδεικνύει περίτρανα πως ούτε καλός άνθρωπος είναι, ούτε αληθινός χριστιανός, ούτε η πίστη του στο Θεό είναι ακλόνητη. Και δεν του αξίζει η συμπόνοια μου. Στο κάτω-κάτω θα μπορούσα να είμαι εγώ, εσύ, ο άλλος αυτό το "κάπου αλλού" που ευχήθηκε...
16/10/07
Φωτογραφίες που έγραψαν Ιστορία
O Yevgeni Khaldei γεννήθηκε στην Ουκρανία την χρονιά της Οκτωβριανής Επανάστασης το 1917. Το έργο που τον καθιέρωσε είναι η παραπάνω φωτογραφία με τίτλο "η έγερση της σοβιετικής σημαίας στο Reichstag" στις 2 Μάη του 1945. Τον προηγούμενο μήνα τα σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στο Βερολίνο και ο Κhaldei ήταν εκεί για να απαθανατίσει τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν. Όταν όμως διαπίστωσε πως δεν υπήρχε πουθενά το φλάμπουρο της επανάστασης, ταξίδεψε ως τη Μόσχα ψάχνοντας να αγοράσει σημαία, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά δανείστηκε τρία κόκκινα τραπεζομάντηλα επίσημου δείπνου και ζήτησε από ένα θείο του ράφτη να ράψει πάνω τους το σφυροδρέπανο. Γυρνώντας στο Βερολίνο σήκωσε την πρώτη σημαία στο αεροδρόμιο του Tempelhof. Στις 2 Μαΐου μαθαίνει ότι ο Χίτλερ είναι νεκρός και παρακινούμενος από ενθουσιασμό και πάθος για τις Ιστορικές εξελίξεις θέλησε να κρεμάσει τη σημαία στα ερείπια του ναζιστικού Reichstag. Ο Κhaldei και τρεις σύντροφοί του από τον Κόκκινο Στρατό σκαρφάλωσαν στην οροφή, γλιστρώντας πάνω στο αίμα που χυνόταν στη μάχη και ύψωσαν τη σοβιετική σημαία στο Βερολίνο.
Ο Alberto Korda δούλευε στην Κουβανέζικη εφημερίδα Revolución όταν στις 5 Μαρτίου του 1960 απαθανάτισε ένα στιγμιότυπο όπου ο Ernesto Che Guevara με το μαύρο μπερέ ατενίζει τον ορίζοντα στην κηδεία ενός από τα θύματα της έκρηξης του Coubre. Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά εφτά χρόνια αργότερα και έμελλε να αποτελέσει μια εικόνα σύμβολο του σύγχρονου επαναστάτη παγκοσμίως. Το ίδρυμα τέχνης του Μέρυλαντ στις ΗΠΑ την χαρακτήρισε ως «τη διασημότερη φωτογραφία και την πιο γραφική εικόνα του 20ού αιώνα».
Η 13χρονη Omayra Sanchez ήταν θύμα του χιονισμένου ηφαιστείου Ruiz κατά τη διάρκεια της έκρηξης που κατέστρεψε την πόλη Gunsmith, στην Κολομβία το 1985. Η Omayra ήταν για τρεις μέρες στη λάσπη, το νερό και στα ερείπια του σπιτιού της,εγκλωβισμένη ανάμεσα στα πτώματα συγγενών της. Για να σωθεί θα έπρεπε να ακρωτηριαστούν τα κάτω άκρα της ή με μηχανική αντλία να απορροφήσουν την λάσπη μέσα στην οποία ήταν βυθισμένη.Τίποτα από τα δύο δε συνέβη, με αποτέλεσμα το παιδί να χάσει τη ζωή του. Ο φωτογράφος Frank Fournier, δημιούργησε μια φωτογραφία της Omayra που έκανε αίσθηση στον κόσμο και προκάλεσε αντίδραση για την αδιαφορία της κολομβιανής κυβέρνησης για τα θύματα. Το 1986 απονεμήθηκε στον Fournier το World Press Photo Premier Award γι' αυτή την φωτογραφία.
Στις 8 του Ιουνίου του 1972, ένα αμερικανικό αεροπλάνο βομβάρδισε με napalm τον πληθυσμό του Trang Bang στο Βιετνάμ. Εκεί βρισκόταν η Kim Phuc με την οικογένειά της. Με τα ρούχα της να καίγονται, το 9χρονο κορίτσι έτρεξε έξω με τον κόσμο. Για να σωθεί έσκισε τα ρούχα της, και ο φωτογράφος Nic Ut απαθανάτισε τη στιγμή που έτρεχε γυμνή στο δρόμο. Αργότερα συνόδευσε την μικρή Kim στο νοσοκομείο όπου παρέμεινε για 14 μήνες, και πέρασε από 17 επεμβάσεις δέρματος. Σήμερα η Pham Thi Kim Phuc, το κορίτσι της φωτογραφίας, είναι παντρεμένη, με 2 παιδιά και κατοικεί στον Καναδά. Προεδρεύει στο ίδρυμα «Kim Phuc», αφιερωμένο στη βοήθεια των νέων θυμάτων του πολέμου και είναι πρέσβειρα της UNESCO. Ο Nic Ut κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ γι'αυτή τη φωτογραφία.
«Ο συνταγματάρχης δολοφόνησε τον φυλακισμένο. Εγώ δολοφόνησα το συνταγματάρχη με τη φωτογραφική μηχανή μου». Ο Eddie Adams, στρατιωτικός φωτογράφος, ήταν ο συντάκτης αυτού του στιγμιότυπου που παρουσιάζει την 1η Φεβρουαρίου του 1968, την εν ψυχρώ δολοφονία, από αξιωματικό της αστυνομίας της Saigon, ενός αντάρτη των Vietcong, με δεμένα τα χέρια πίσω, ακριβώς τη στιγμή που τον πυροβολεί. Ο Adams,που ήταν ανταποκριτής σε 13 πολέμους, πήρε γι’ αυτήν την φωτογραφία βραβείο Pulitzer.
Η Sharbat Gula φωτογραφήθηκε όταν ήταν 12 ετών από το φωτογράφο Steve McCurry, τον Ιούνιο του 1984. Ήταν στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh του Πακιστάν κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη σοβιετική εισβολή. Η φωτογραφία της δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του National Geographic τον Ιούνιο του 1985 και, λόγω του εκφραστικού προσώπου της το εξώφυλλο έγινε ένα από τα διασημότερα του περιοδικού.Τότε κανένας δεν ήξερε ακόμα το όνομα του κοριτσιού. Ο Steve McCurry έκανε έρευνα για τον εντοπισμό του κοριτσιού που διήρκεσε 17 χρόνια ώσπου βρήκε το κορίτσι που ήταν πλέον μια γυναίκα 30 ετών. Η Sharbat Gula ζούσε σε ένα μακρινό χωριό του Αφγανιστάν, είναι παραδοσιακή γυναίκα pastun, παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Είχε επιστρέψει στο Αφγανιστάν το 1992. Κανένας δεν είχε επιστρέψει με τη φωτογραφία μέχρι τότε και δεν ήξερε ότι το πρόσωπό της είχε γίνει διάσημο.
Το αποχαιρετιστήριο φιλί του πολέμου απαθανατίστηκε από τον Victor Jorgensen στην Times Square την 14η Αυγούστου του 1945, βλέποντας έναν στρατιώτη του αμερικανικού ναυτικού να φιλά με πάθος μια άγνωστη σ'αυτόν νοσοκόμα...
Γνωστός σαν τον Άγνωστο Επαναστάτη. Αυτό ήταν το παρωνύμιο που αποδόθηκε σε έναν ανώνυμο άνδρα που έγινε διεθνώς διάσημος φωτογραφιζόμενος μπροστά σε μια σειρά από τάνκς κατά τη διάρκεια της καθιστικής επανάστασης στην πλατεία Tiananmen το 1989 στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Jeff Widener, και εκείνη την ίδια νύχτα μπήκε στον τίτλο εκατοντάδων εφημερίδων και περιοδικών παγκοσμίως.
Στη Δύση, οι εικόνες του επαναστάτη παρουσιάστηκαν ως ένα σύμβολο της κινεζικής δημοκρατικής μετακίνησης. Ένα νεαρό άτομο διακινδυνεύει τη ζωή του ενάντια σε ένα στρατιωτικό σμήνος. Στο εσωτερικό της Κίνας, η εικόνα χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση ως το σύμβολο της προσοχής των στρατιωτών του Δημοκρατικού Στρατού της Ελευθερίας για να προστατεύσει την κινεζική πόλη: παρά τις διαταγές να προχωρήσει, ο οδηγός του τανκ δεν το κάνει εάν αυτό προκαλέσει ζημιά σε έναν πολίτη.
Ο Thich Quang Duc (ή Bonzo) γεννημένος το 1897, ήταν ένας Βιετναμέζος βουδιστής μοναχός που ταξίδεψε πολύ μέχρι το θάνατο του σε μια οδό στη Saigon στις 11 Ιουνίου του 1963. Η πράξη διαμαρτυρίας του, που επαναλήφθηκε από άλλους μοναχούς, έγινε γνωστή, επειδή πιστοποιήθηκε από τον David Halberstam. Ενώ το σώμα του καιγότανε, ο μοναχός έμεινε ακίνητος εντελώς και δεν έβγαλε λέξη.
Ο Thich Quang Duc διαμαρτυρόταν ενάντια στον τρόπο με τον οποίο ο κατακτητής καταπίεζε το Βουδισμό στη χώρα του και οι συνεχείς αυτοπυρπολήσεις των βουδιστών μοναχών βοήθησαν στο να διαδοθεί στον κόσμο τι συμβαίνει στο Βιετνάμ και -στη συνέχεια- να τερματιστεί ο "βρώμικος πόλεμος" μερικά χρόνια αργότερα... Μετά από το θάνατό του, το σώμα του αποτεφρώθηκε σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση. Κατά τη διάρκεια της καύσης η καρδιά του έμεινε ανέπαφη, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί άγιος. Η καρδιά του φυλάσσεται με την προστασία της Bank of Reserve of Vietnam ως λείψανο.
Το 1994, ο διακεκριμένος φωτογράφος Kevin Carter κέρδισε το βραβείο Pulitzer με μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στην περιοχή Ayod, ένα μικρό χωριό του Σουδάν, η οποία κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο. Στην εικόνα φαίνεται η σκελετωμένη μορφή ενός μικρού κοριτσιού, σκυμμένου στη γη, εξαντλημένου από την πείνα και στα πρόθυρα του θανάτου, ενώ στο βάθος ένας μαύρος γύπας μοιάζει να περιμένει το θάνατο του κοριτσιού για να το κατασπαράξει.... Τέσσερις μήνες αργότερα, ο Kevin Carter αυτοκτόνησε.
13/10/07
κοινοβουλευτικό κώμα
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μια γρια
που έχει πέσει σε κώμα*.
Λίγοι την αγαπούν πια,
ακόμα λιγότεροι πιστεύουν πως θα ανανήψει
αλλά κανείς δε τολμά να της κάνει ευθανασία.
που έχει πέσει σε κώμα*.
Λίγοι την αγαπούν πια,
ακόμα λιγότεροι πιστεύουν πως θα ανανήψει
αλλά κανείς δε τολμά να της κάνει ευθανασία.
*ενικός κώμα, πληθυντικός κόμματα
11/10/07
με κάποιον sarapo
τον γνώρισα από το περπάτημα. προϋπήρχε στον κώδικά μου. την επόμενη βραδιά ήμουν δική του. για πολλά χρόνια μαζί του και χωρίς. την πρώτη μας νύχτα, έβαλε στο πικάπ ένα δίσκο της Edith Piaf. περνάνε τα χρόνια. σκορπίζουμε σε άλλους τόπους. πρωτομαγιά τον έψαξα στο βερολίνο. όμως δεν ήταν πια εκεί. χιλιάδες λέξεις μέσα από τηλεφωνικές γραμμές. και μετά με αδίκησε. κλείνει ο κύκλος, οι δρόμοι μας πίσω χιαστί.
έρχεται το πλάσμα στη ζωή μου. αύγουστος στο παρίσι. πρώτη επίσκεψη το νεκροταφείο του pere lachaise. έχω επίγνωση θανάτου πια. ψάχνουμε τον τάφο της Edith Piaf. βρέχει καταρράκτες. ένα γεροντάκι με μαύρη καπαρντίνα, μαύρο καπέλο και μαύρη ομπρέλα. ρωτά ποια αναπαυμένη δόξα αναζητούμε. ή κάπως έτσι. γιατί τα γαλλικά μου είναι φτωχά. του απαντώ το όνομά της. το επαναλαμβάνει και τον ακούω να λέει σ' αγαπώ στα ελληνικά. μου δείχνει με το χέρι του πώς θα φτάσουμε εκεί και χάνεται βιαστικός στα μνήματα, τη βροχή και την ομίχλη.
διαβάζω στον τάφο της "ο θεός να ενώσει εκείνους που αγαπιούνται". η Edith κοιμάται πλάι στον έλληνα Sarapo. ο μεγάλος της έρωτας χάθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα.κοιμάται αλλού.
επιστρέφω στο λονδίνο. μιλάω με τον μ. τότε μου μάθαινε τον Celan. "τον έχω γνωρίσει τον Sarapo. ένας κομμωτής ήταν. ζιγκολό. την παντρεύτηκε για να της τρώει τα φράγκα" είπε. από τότε φοβάμαι μην κοιμηθώ για πάντα πλάι σε κάποιον πουδεναγαπώ.
σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή. la vie en rose. η ζωή εν τάφω. NiemandsRose.
έρχεται το πλάσμα στη ζωή μου. αύγουστος στο παρίσι. πρώτη επίσκεψη το νεκροταφείο του pere lachaise. έχω επίγνωση θανάτου πια. ψάχνουμε τον τάφο της Edith Piaf. βρέχει καταρράκτες. ένα γεροντάκι με μαύρη καπαρντίνα, μαύρο καπέλο και μαύρη ομπρέλα. ρωτά ποια αναπαυμένη δόξα αναζητούμε. ή κάπως έτσι. γιατί τα γαλλικά μου είναι φτωχά. του απαντώ το όνομά της. το επαναλαμβάνει και τον ακούω να λέει σ' αγαπώ στα ελληνικά. μου δείχνει με το χέρι του πώς θα φτάσουμε εκεί και χάνεται βιαστικός στα μνήματα, τη βροχή και την ομίχλη.
διαβάζω στον τάφο της "ο θεός να ενώσει εκείνους που αγαπιούνται". η Edith κοιμάται πλάι στον έλληνα Sarapo. ο μεγάλος της έρωτας χάθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα.κοιμάται αλλού.
επιστρέφω στο λονδίνο. μιλάω με τον μ. τότε μου μάθαινε τον Celan. "τον έχω γνωρίσει τον Sarapo. ένας κομμωτής ήταν. ζιγκολό. την παντρεύτηκε για να της τρώει τα φράγκα" είπε. από τότε φοβάμαι μην κοιμηθώ για πάντα πλάι σε κάποιον πουδεναγαπώ.
σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή. la vie en rose. η ζωή εν τάφω. NiemandsRose.
Ε-ε-ε-επανάσταση!!!
Εδώ Μπλογκόσφαιρα, εδώ Μπλογκόσφαιρα!
Σας μιλούν τα Ιστολόγια των ελεύθερων αγωνιζόμενων μπλογκεράδων, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων και μεταναστών. Κάτω η ΝΔ, κάτω το διοξείδιο του αζώτου, έξω η τρύπα του όζοντος, κάτω οι πολυεθνικές, τα ιδιωτικά κολλέγια και τα σκυλάδικα. Έξω η τηλεόραση από τα σπίτια μας. Η Χούντα θα πέσει από το λαό. Λαέ, κατέβα από τα τραπέζια, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις...
Σύντρουφοι και συντρούφισσες , ζούμε ιστορικές στιγμές.
Η Εκκλησία είναι ακέφαλη -ο δικέφαλος δε πιάνεται γιατί έχουμε τον Rivaldo στο ΙΑΣΩ. Το ΠΑΣΟΚ είναι με πολλαπλά εγκεφαλικά. Η ΝΔ είναι ανεγκέφαλη έτσι κι αλλιώς. Δεν έχουμε κεφάλι να κόψουμε. Λαέ της Ελλάδας, ο Τσε ζει στα φανελάκια μας.
Ε-ε-ε-επανάσταση!
Σας μιλούν τα Ιστολόγια των ελεύθερων αγωνιζόμενων μπλογκεράδων, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων και μεταναστών. Κάτω η ΝΔ, κάτω το διοξείδιο του αζώτου, έξω η τρύπα του όζοντος, κάτω οι πολυεθνικές, τα ιδιωτικά κολλέγια και τα σκυλάδικα. Έξω η τηλεόραση από τα σπίτια μας. Η Χούντα θα πέσει από το λαό. Λαέ, κατέβα από τα τραπέζια, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις...
Σύντρουφοι και συντρούφισσες , ζούμε ιστορικές στιγμές.
Η Εκκλησία είναι ακέφαλη -ο δικέφαλος δε πιάνεται γιατί έχουμε τον Rivaldo στο ΙΑΣΩ. Το ΠΑΣΟΚ είναι με πολλαπλά εγκεφαλικά. Η ΝΔ είναι ανεγκέφαλη έτσι κι αλλιώς. Δεν έχουμε κεφάλι να κόψουμε. Λαέ της Ελλάδας, ο Τσε ζει στα φανελάκια μας.
Ε-ε-ε-επανάσταση!
9/10/07
Το ποστάρισμα είναι...
Το ποστάρισμα είναι σαν το χέσιμο.
Πρέπει να το κάνεις όποτε σού 'ρχεται
να μη σφίγγεσαι
και να το απολαμβάνεις.
7/10/07
ηθοποιός κοινή γνώμη
Διάβαζα χθες στον Guardian μια συνέντευξη της Marianne Faithful όπου μιλούσε ανοιχτά για την junkie εποχή της. Δεν είναι η μόνη celebrity στο δυτικό κόσμο που παραδέχεται δημόσια χρήση σκληρών ναρκωτικών. Aπό τoν Peter Doherty μέχρι τον Al Gore, έχουν μιλήσει για χρήση ουσιών δημόσια.
Κατά μία διαβολική σύμπτωση κανένα επιφανές μέλος της ελληνικής κοινωνίας δε σνιφάρει κόκες και δε στρίβει μπάφους. Όταν ατυχώς συλλαμβάνεται κανένας καλλιτέχνης με κοκαΐνη, το όνομά του αποσιωπάται επιμελώς. Στην περίπτωση που ο Ψαριανός προσφάτως, και η κόρη της Λάσκαρη παλιά είχαν παραδεχτεί δημόσια τη χρήση ουσιών -σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας- έκαναν γκελ στα αντανακλαστικά μας.
Πριν μερικές βδομάδες διάβαζα στον Independent μια συνέντευξη του Stephen Hawking όπου, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρθηκε στην κακοποίηση που δεχόταν από την πρώην σύζυγό του.Φαντάσου, ένα ζωντανό θρύλο της επιστήμης καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο να κακοποιείται με κάποιο τρόπο και αυτό να γίνεται γνωστό.
Κατά σύμπτωση, όταν κινδύνεψε να αποκαλυφθεί ότι γυναίκες επιφανών πολιτικών κακοποιήθηκαν από τους συζύγους τους, το θέμα κουκουλώθηκε πριν πάρει διαστάσεις μείζονος θέματος.
Πριν από λίγο καιρό η Paris Hilton, από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, όχι μόνο συνελήφθη για οδικές παραβάσεις αλλά εξέτισε ποινή φυλάκισης όταν το παραχόντρυνε.
Στην Ελλάδα οι διασημότητες μάλλον κυκλοφορούν πεζη, ή με πατίνια γιατί καμία παράβαση του ΚΟΚ δεν έχει γίνει γνωστή. Όταν μάλιστα γνωστός βλαχο-pop βάρδος κατηγορήθηκε από κάποιον ότι τον χτύπησε με το κάμπριο αφήνοντάς τον ανάπηρο, το θέμα έσκασε δειλά στα μμε αλλά λίγο μετά αποκρύφθηκε επιμελώς. Άλλος κανείς δεν έχει συλληφθεί ούτε καν μεθυσμένος. Τι υπεύθυνοι οδηγοί, αλήθεια.
Τον George Michael, τον Μichael Jackson και λοιπούς διεθνείς αστέρες τους έχουν σύρει μέχρι τα δικαστήρια και φυσικά τους έχουν ξεμπροστιάσει για τις παιδεραστικές τους προτιμήσεις και τον πληρωμένο ομοφυλοφιλικό έρωτα.
Παραδόξως, όταν στην Ελλάδα αποκαλύφθηκαν τα σουσέλ διάσημου μόδιστρου, και οι παιδοφιλικές τάσεις γνωστού συνθέτη ξέσπασε μέγα σκάνδαλο.
Έτσι και τώρα η Μάριον Τζόουνς βγήκε και κλάφτηκε για το -χρυσό- λάθος της ενώ ο Κεντέρης και η Θάνου ακόμα τρέχουν (sic) να αποφύγουν μια δημόσια ομολογία.
("Κεντέρη κατούρα, να πίνουμε μαστούρα" σύνθημα του δρόμου)
Τι θέλω να πω; Είναι γνωστό ότι οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά, τα ΜΜΕ εξαντλούν τη διακριτικότητά τους επιλεκτικά, και η κοινή γνώμη κάνει το κορόιδο επιλεκτικά στην Ελλάδα. Έτσι, όσο αντιμετωπίζουμε ως ταμπού θέματα που άπτονται της δικαιοσύνης, όσο τα πρότυπα και τα δημόσια πρόσωπα τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης αν όχι ασυλίας από το νόμο/μμε/κοινωνία, τόσο δεν περιμένω κανέναν να βγει και να παραστήσει τον οσιομάρτυρα ή τον ήρωα ομολογώντας δημόσια το επιλήψιμο λάθος του. Αντίθετα, η κοινή γνώμη θα συνεχίσει να δίνει ρεσιτάλ υποκρισίας ώσπου τελικά να αναδειχθεί αυτή ως η πιο μεγάλη ηθο-ποιός.
Κατά μία διαβολική σύμπτωση κανένα επιφανές μέλος της ελληνικής κοινωνίας δε σνιφάρει κόκες και δε στρίβει μπάφους. Όταν ατυχώς συλλαμβάνεται κανένας καλλιτέχνης με κοκαΐνη, το όνομά του αποσιωπάται επιμελώς. Στην περίπτωση που ο Ψαριανός προσφάτως, και η κόρη της Λάσκαρη παλιά είχαν παραδεχτεί δημόσια τη χρήση ουσιών -σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας- έκαναν γκελ στα αντανακλαστικά μας.
Πριν μερικές βδομάδες διάβαζα στον Independent μια συνέντευξη του Stephen Hawking όπου, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρθηκε στην κακοποίηση που δεχόταν από την πρώην σύζυγό του.Φαντάσου, ένα ζωντανό θρύλο της επιστήμης καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο να κακοποιείται με κάποιο τρόπο και αυτό να γίνεται γνωστό.
Κατά σύμπτωση, όταν κινδύνεψε να αποκαλυφθεί ότι γυναίκες επιφανών πολιτικών κακοποιήθηκαν από τους συζύγους τους, το θέμα κουκουλώθηκε πριν πάρει διαστάσεις μείζονος θέματος.
(Ο Hugh Grant )
Πριν από λίγο καιρό η Paris Hilton, από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, όχι μόνο συνελήφθη για οδικές παραβάσεις αλλά εξέτισε ποινή φυλάκισης όταν το παραχόντρυνε.
Στην Ελλάδα οι διασημότητες μάλλον κυκλοφορούν πεζη, ή με πατίνια γιατί καμία παράβαση του ΚΟΚ δεν έχει γίνει γνωστή. Όταν μάλιστα γνωστός βλαχο-pop βάρδος κατηγορήθηκε από κάποιον ότι τον χτύπησε με το κάμπριο αφήνοντάς τον ανάπηρο, το θέμα έσκασε δειλά στα μμε αλλά λίγο μετά αποκρύφθηκε επιμελώς. Άλλος κανείς δεν έχει συλληφθεί ούτε καν μεθυσμένος. Τι υπεύθυνοι οδηγοί, αλήθεια.
Τον George Michael, τον Μichael Jackson και λοιπούς διεθνείς αστέρες τους έχουν σύρει μέχρι τα δικαστήρια και φυσικά τους έχουν ξεμπροστιάσει για τις παιδεραστικές τους προτιμήσεις και τον πληρωμένο ομοφυλοφιλικό έρωτα.
Παραδόξως, όταν στην Ελλάδα αποκαλύφθηκαν τα σουσέλ διάσημου μόδιστρου, και οι παιδοφιλικές τάσεις γνωστού συνθέτη ξέσπασε μέγα σκάνδαλο.
Έτσι και τώρα η Μάριον Τζόουνς βγήκε και κλάφτηκε για το -χρυσό- λάθος της ενώ ο Κεντέρης και η Θάνου ακόμα τρέχουν (sic) να αποφύγουν μια δημόσια ομολογία.
("Κεντέρη κατούρα, να πίνουμε μαστούρα" σύνθημα του δρόμου)Τι θέλω να πω; Είναι γνωστό ότι οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά, τα ΜΜΕ εξαντλούν τη διακριτικότητά τους επιλεκτικά, και η κοινή γνώμη κάνει το κορόιδο επιλεκτικά στην Ελλάδα. Έτσι, όσο αντιμετωπίζουμε ως ταμπού θέματα που άπτονται της δικαιοσύνης, όσο τα πρότυπα και τα δημόσια πρόσωπα τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης αν όχι ασυλίας από το νόμο/μμε/κοινωνία, τόσο δεν περιμένω κανέναν να βγει και να παραστήσει τον οσιομάρτυρα ή τον ήρωα ομολογώντας δημόσια το επιλήψιμο λάθος του. Αντίθετα, η κοινή γνώμη θα συνεχίσει να δίνει ρεσιτάλ υποκρισίας ώσπου τελικά να αναδειχθεί αυτή ως η πιο μεγάλη ηθο-ποιός.
6/10/07
Μίδας
Μίδας
Τα μάτια μου τα άδολα
τα μάτια μου τ’ αθώα
ζηλεύανε στα λάφυρα
ζηλεύανε στα δώρα.
Η ζήλια βάζει δύναμη
στο νεύρο και στο πέλμα
και το χτυπάω τρεις φορές
και αντηχεί ως πέρα.
Κουφές, λωλές, ξυπόλητες
πώς τ’ άκουσαν οι Μοίρες
συνάμενες-κουνάμενες
μού΄ρθαν οι χωριογύρες.
"Τι έχεις γιε μου και βαράς
της Στρογγυλής τη φλούδα
και ξύπνησες τον Κέρβερο
με την τριπλή μουσούδα;"
Μια ξεματίζει τα κουκιά
βρε και τα φτύνει χάμω
κι άλλη η μισότυφλη
πάει να μου γράψει γάμο
μα η πιο καπάτσα, η πιο σωστή,
που τα’χε τετρακόσα
το άχτι μου κατάλαβε
για πλούτη και για δόξα.
Μου λέει «Μη σκας και στο γραφτό
θα αλλάξουμε σελίδα
κι απ’ όνομα χριστιανικό,
θα σ’ ονομάσω Μίδα.
Τα χέρια σου ό,τι πιάνουνε
να γίνουν θες δε θες
δολάρια, πετρέλαιο,
κι Αμέρικαν Εξπρές.»
Και πριν προφτάσω να της πω
«γράψε και λίγη φήμη»
τό ’δα με τα ματάκια μου
η Γη πώς καταπίνει.
Πάω λοιπόν καμαρωτός
δίχως δραχμή στη τσέπη
να πιω μια μπύρα σ’ ένα μπαρ
και μια μικρή με βλέπει.
Έρχεται η μπύρα δροσερή
κι ως πάω να την πιάσω
γίνεται πετρελαιοπηγή
και πώς να ξεδιψάσω;
Έρχετ’ η κόρη λυγερή
κι ως πά’ να την αγγίξω
χρυσή την κάνω προτομή
και πώς να τη φιλήσω;
Με βλέπει, με λυπήθηκε
ντιτζέυ στη κονσόλα
και κάθισε και μ’ ακουσε,
κι εγώ του τά 'πα όλα
«Έτσι που λες αγόρι μου,
τη λύση δε τη βρίσκω»
έλεγα καθώς άγγιξα
κάποιον τυχαίο δίσκο.
Ο δίσκος γίνεται χρυσός,
κατόπιν πλατινένιος
γίνομαι φίρμα προφανώς
και ζω ευτυχισμένος.
Χορός
Από τα χέρια Μίδα μου σου πήραν τη ζωή
και χώσανε στις χούφτες σου το άχαρο μαχρή.
Τα μάτια μου τα άδολα
τα μάτια μου τ’ αθώα
ζηλεύανε στα λάφυρα
ζηλεύανε στα δώρα.
Η ζήλια βάζει δύναμη
στο νεύρο και στο πέλμα
και το χτυπάω τρεις φορές
και αντηχεί ως πέρα.
Κουφές, λωλές, ξυπόλητες
πώς τ’ άκουσαν οι Μοίρες
συνάμενες-κουνάμενες
μού΄ρθαν οι χωριογύρες.
"Τι έχεις γιε μου και βαράς
της Στρογγυλής τη φλούδα
και ξύπνησες τον Κέρβερο
με την τριπλή μουσούδα;"
Μια ξεματίζει τα κουκιά
βρε και τα φτύνει χάμω
κι άλλη η μισότυφλη
πάει να μου γράψει γάμο
μα η πιο καπάτσα, η πιο σωστή,
που τα’χε τετρακόσα
το άχτι μου κατάλαβε
για πλούτη και για δόξα.
Μου λέει «Μη σκας και στο γραφτό
θα αλλάξουμε σελίδα
κι απ’ όνομα χριστιανικό,
θα σ’ ονομάσω Μίδα.
Τα χέρια σου ό,τι πιάνουνε
να γίνουν θες δε θες
δολάρια, πετρέλαιο,
κι Αμέρικαν Εξπρές.»
Και πριν προφτάσω να της πω
«γράψε και λίγη φήμη»
τό ’δα με τα ματάκια μου
η Γη πώς καταπίνει.
Πάω λοιπόν καμαρωτός
δίχως δραχμή στη τσέπη
να πιω μια μπύρα σ’ ένα μπαρ
και μια μικρή με βλέπει.
Έρχεται η μπύρα δροσερή
κι ως πάω να την πιάσω
γίνεται πετρελαιοπηγή
και πώς να ξεδιψάσω;
Έρχετ’ η κόρη λυγερή
κι ως πά’ να την αγγίξω
χρυσή την κάνω προτομή
και πώς να τη φιλήσω;
Με βλέπει, με λυπήθηκε
ντιτζέυ στη κονσόλα
και κάθισε και μ’ ακουσε,
κι εγώ του τά 'πα όλα
«Έτσι που λες αγόρι μου,
τη λύση δε τη βρίσκω»
έλεγα καθώς άγγιξα
κάποιον τυχαίο δίσκο.
Ο δίσκος γίνεται χρυσός,
κατόπιν πλατινένιος
γίνομαι φίρμα προφανώς
και ζω ευτυχισμένος.
Χορός
Από τα χέρια Μίδα μου σου πήραν τη ζωή
και χώσανε στις χούφτες σου το άχαρο μαχρή.
4/10/07
Βάφτιση στην εκκλησία ή ονοματοδοσία στο ληξιαρχείο;
Το δίλημμα "βάφτιση στην εκκλησία ή ονοματοδοσία στο ληξιαρχείο" μας ξενίζει και σχεδόν όλοι είμαστε βαφτισμένοι χριστιανοί. Οι περισσότεροι θα βαφτίσουμε τα παιδιά μας και πολλοί θα γίνουμε νονοί βαφτίζοντας παιδιά άλλων αναπαράγοντας το έθιμο.
Ωστόσο, υπάρχουν δύο τρόποι ονοματοδοσίας. Ο ένας είναι μέσω του θρησκευτικού μυστηρίου της βάφτισης και ο άλλος είναι με μια απλή ληξιαρχική πράξη μαζί με τη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Για την πρώτη επιλογή δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Όλα είναι γνωστά. Η δεύτερη όμως, δηλαδή η ληξιαρχική πράξη ονοματοδοσίας περιγράφεται ως εξής:
1. Η δήλωση ονοματοδοσίας τέκνου είναι προαιρετική, αλλά αμετάκλητη από τη στιγμή που θα διενεργηθεί και δηλώνεται προ της βαπτίσεως του παιδιού. Καταχωρείται στη ληξιαρχική πράξη γέννησης.
2. Η ονοματοδοσία γίνεται με τη δήλωση και των δύο γονέων ή μόνο του ενός, ο οποίος όμως απαραίτητα πρέπει να φέρει μαζί του έγγραφη εξουσιοδότηση του άλλου, θεωρημένη νόμιμα για το γνήσιο της υπογραφής.
3. Στην έγγραφη εξουσιοδότηση θα πρέπει να αναφέρεται το κύριο όνομα που επιθυμούν να δώσουν οι γονείς στο παιδί τους.
Όμως η ονοματοδοσία χωρίς τη τελετή της βάφτισης θεωρείται ταμπού και...αμαρτία. Αν οι γονείς αποφασίσουν να μην βαφτίσουν το παιδί τους Χριστιανό/η Ορθόδοξο/η, αιωρείται δε η απειλή του κοινωνικού αποκλεισμού και του κοινωνικού στίγματος για να μη μιλήσω για τις παραφιλολογίες που αναπτύσσονται γύρω από νομικές κυρώσεις και άλλες ασυναρτησίες.
Στην πραγματικότητα, το μύθευμα για την "υποχρεωτικότητα" δε συντηρείται μόνο για λόγους παράδοσης και θρησκευτικής πίστης αλλά και για:
α) οικονομικούς/ εμπορικούς λόγους. Είναι γνωστό ότι από τις βαφτίσεις ζουν κέντρα διασκέδασης, καταστήματα με λαμπάδες, ρούχα κλπ, παπάδες, φωτογράφοι, χρυσοχοΐα, ανθοπωλεία, ζαχαροπλαστεία, λουλουδούδες, περιοδικά και λοιπά.
β) δημόσιες σχέσεις πολιτικών και άλλων παραγόντων, ειδικά στην επαρχία. Αρκεί να μετρήσει κανείς τις "συντεκνιές" του Μητσοτάκη.
Και το υπόστρωμα για τη συντήρηση της υποχρεωτικότητας της βάφτισης είναι ένα κλίμα επαπειλούμενων κυρώσεων και κυρίως κοινωνικού στίγματος.
Ερώτηση: Εσείς τι επιλέξατε ως γονείς ή τι θα επιλέγατε ως μελλοντικοί γονείς και γιατί;
Σημείωση:
Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το Συνήγορο του Πολίτη και το παραθέτω για την πληρέστερη ενημέρωσή μας.
"Η ονοματοδοσία αποτελεί την αποκλειστική διαδικασία κτήσης ονόματος νεογνού το οποίο καταχωρίζεται στη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως ύστερα από δήλωση των γονέων του που ασκούν τη γονική μέριμνα ή του ενός απ’ αυτούς εφόσον έχει έγγραφη εξουσιοδότηση του άλλου, θεωρημένη για το γνήσιο της υπογραφής. Αν ο ένας από τους γονείς δεν υπάρχει ή δεν έχει τη γονική μέριμνα, η δήλωση του ονόματος γίνεται από τον άλλο γονέα.
Η βάπτιση καταχωρίζεται στο περιθώριο της ληξιαρχικής πράξεως γέννησης, περιλαμβάνει τα στοιχεία που περιγράφονται στην παρ. 3 του άρθρου 26 ν. 344/76 και δηλώνεται από τους υποχρέους, όπως καθορίζονται στην παρ. 2 του ιδίου άρθρου.
Από τον συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων προκύπτει αβίαστα ότι οι δύο ανωτέρω περιγραφόμενες πράξεις είναι ξέχωρες μεταξύ τους και η μεν ονοματοδοσία έχει σαν αποτέλεσμα την κτήση ονόματος, η δε βάπτιση, κατά πάγια νομολογία, την κτήση θρησκεύματος και δεν επιδρά καθόλου στο ήδη δηλωθέν ή ταυτόχρονα δηλούμενο.
Συνεπώς μία δήλωση βάπτισης δεν μπορεί να εκληφθεί και σαν δήλωση ονοματοδοσίας αν δεν γίνεται με τους όρους του άρθρου 25 του ν. 344/76, όπως αντικαταστάθηκε από το άρθρο 15 ν. 1438/84, δηλαδή αν δεν γίνεται και από τους δύο γονείς ή αν δεν συνοδεύεται από εξουσιοδότηση του απόντος γονέως".
www.synigoros.gr/docs/Diamesolavisi_Onomatodosia_19_12.pdf
2/10/07
Αγάπη Ανοξείδωτο Ατσάλι
"Πέμπτη επιστρέφεις; Να κλείσω τότε Παρασκευή να την πάμε μαζί για στείρωση; Ακριβώς. Δε μπορούμε να το αφήσουμε να υποφέρει το ζωντανό. Τη λυπάται η ψυχή μου. Δε φοβάμαι τα νυστέρια μωρέ. Τι ξέρω πως είναι για το καλό της. Άλλο ήθελα να σου πω. Για το "Σολίστα" του Σκοτ Χικς που μου έλεγες πως είδες στο βίντεο απόψε. Το είχα δει πριν χρόνια. Άκου και μια άλλη σύμπτωση.Τώρα που κατέβηκα στους δικούς μου για Πάσχα, συνάντησα τυχαία τη διευθύντρια του ωδείου που φοιτούσα παλιά και μου είπε μια ιστορία για ένα συμμαθητή μας που με σόκαρε. "
Με τις πατούσες της χάιδευε τη γάτα που είχε ξαπλώσει ανάσκελα στο πάτωμα. Με το ένα χέρι κρατούσε το ακουστικό και με το άλλο έψαχνε στα τυφλά τα τσιγάρα της. Αφού άναψε ένα τσιγάρο, συνέχισε να αφηγείται την ιστορία του Χρίστου στην Μαρία.
"...τον άκουγα να παίζει και βούρκωνα. Η αίθουσα για πρόβες ήταν απέναντι ακριβώς από το αναγνωστήριο στη δημοτική βιβλιοθήκη. Άνοιξη ήταν πάλι τότε και ετοιμαζόταν για τις εξετάσεις. Καπάρωνα το παράθυρο που έβλεπε προς το Ωδείο και τον κοιτούσα μαγεμένη. Σαν τώρα το θυμάμαι. Μας χώριζε μια μικρή εσωτερική αυλή, ακάλυπτος ας πούμε, με μια ακακία στη μέση. Όνειρο. Και ξέρεις, βότσαλα σαν ψηφιδωτό στο έδαφος. Έπιανα που λες θέση δίπλα στο παράθυρο, δήθεν για να διαβάσω και τον χάζευα με τις ώρες. Δεν τον άκουγα. Έβλεπα μόνο τα χέρια του στο πιάνο και την κίνηση του σώματός του. Έλα, μη γίνεσαι γελοία. Όχι, δε μου άρεσε. Δεν ήταν ωραίος, βλάκα!..."
Η Αθηνά εγκάλεσε στην τάξη με ένα μεγαλοπρεπές "σκασμός βλαμμένη" τη συγκάτοικό της που στην άλλη άκρη της γραμμής χαχάνιζε με τις νοσταλγικές διηγήσεις για ρομαντικούς πιανίστες.
"Πήγαινα κι εγώ ωδείο εκείνο τον καιρό. Πιάνο κι εγώ, ναι. Καταλάβαινα όμως πως δεν είχα ταλέντο αλλά δε το παρατούσα. Πεισματάρα, ξέρεις. Μ' άρεσε η μουσική, μωρέ. Πολύ. Αλλά δεν ήταν για μένα. Τέλος πάντων. Τον Χρίστο τον είχαμε όλοι σαν πρότυπο κάπως. Μεγάλο ταλέντο ο άνθρωπος. Όταν έδινε κονσέρτο για τις εξετάσεις του γινόταν συνωστισμός. Είχε ακουστεί σε όλη την πόλη ότι ήταν μουσική ιδιοφυΐα. Πήρε πτυχίο πιάνου και δίπλωμα σολίστ με άριστα. Έκανε λοιπόν αίτηση στο Royal Academy of Music και όχι μόνο τον δέχτηκαν αλλά του πρόσφεραν πλήρη υποτροφία για σπουδές. Επειδή ήταν πολύ τιμητικό γεγονός του δόθηκε απαλλαγή από το στρατό. Ναι, γίνεται. Σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις. Και τελικά; Δεν τον άφησαν οι γονείς του να πάει. Ήθελαν να τον κάνουν γιατρό. Όχι μωρέ, δεν ήταν σκατόψυχοι. Φτωχή οικογένεια, αγράμματοι άνθρωποι. Για να εξασφαλιστεί επαγγελματικά θέλανε να σπουδάσει κάτι πιο σίγουρο. Και να μου τα λέει τώρα αυτά η διευθύντρια και να έχει βουρκώσει. Δε μπορούσα να τη φανταστώ να κλαίει, ποτέ! Μια πολύ βλοσυρή κυρία. Ξέρεις, κότσο πίσω τραβηγμένο, φούστα μακριά... Απ' ό,τι μου είπε ο Χρίστος παράτησε και την Ιατρική μετά... Ιατρική σπούδασε τελικά, ναι... Και πήγε στρατό. Έχει εξαφανιστεί. Κάτι ακούστηκε για κατάθλιψη. Έχω να τον δω πολλά χρόνια σου λέω. Πού να ξέρω ρε Μαρία; Μες στο μυαλό τους είμαι; Γονείς είναι θα σκέφτηκαν πως η μουσική δεν έχει σίγουρη αποκατάσταση. Ήθελαν μάλλον να γίνει γιατρός για το καλό του. "
Αφού έκλεισαν το τηλέφωνο, η Αθηνά είχε μελαγχολήσει για τα καλά που χάθηκε ένα τόσο μεγάλο ταλέντο. Η Μαρία είχε θυμώσει με τους γονείς που μπήκαν εμπόδιο στο δρόμο του τύπου. Και η γάτα θα έσερνε απόψε μέσα στο διαμέρισμα. Από την Παρασκευή όμως θα τέλειωναν τα βάσανά της.
1/10/07
Πλήρες Βιογραφικό Σημείωμα
Ήμουν και στη Συντονιστική Επιτροπή Καταλήψεων το '91. Nα το προσθέσω στο CV μου, κύριε προϊστάμενε;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)